Το μέλι στάζει απ’ το κεντρί
και το νερό απ’ το βράχο.
Οι άνεμοι τα σκόρπισαν
όσα ποθούσα να ’χω.

Το γέλιο κρύβει δάκρυα,
η ροδωνιά τ’ αγκάθι
κι ο μερακλίδικος καφές
καημούς στο κατακάθι.

Η νύχτα φέρνει έξαψη
και το φεγγάρι ζάλη
κι ο πόνος ο αφανέρωτος
κερί στο μανουάλι.

Η μέρα βάζει το σκοπό,
η θάλασσα τ’ αλάτι
κι η αγάπη ζαφειρόπετρα
να μην την πιάνει μάτι.