Προφητικό (Δεκέμβρης 1995)

Από το δάκρυ τ’ ουρανού γεννήθηκε ένα αγρίμι
κι απ’ της ψυχής του τη χορδή πολίτικο ταξίμι.
Βαλάντωσαν τα σύννεφα, μεράκλωσαν οι ήλιοι
και στου Ολύμπου τα ριζά ανθίσαν κρόκοι χίλιοι.
Ν’ ανέβει απ’ τα έγκατα της γης η Περσεφόνη
ν’ απλώσει πέπλα να λιαστούν σε ξέφραγο αλώνι.
Κι απέ να τα μοσχοντυθεί, το γιόμα, στο σεργιάνι,
η Κρήτη να κουζουλαθεί και να φουντώσει η Μάνη.
Και να πιαστούν οι μάγισσες να φτιάξουν παλικάρια,
με τα πουκάμισα ανοιχτά και με λυτά ζωνάρια.
Που σ’ όρκους δεν θα πιάνουνται, μηδέ θα προσκυνούνε,
παρά σαν τ’ άγρια θεριά το αίμα τους θ’ ακούνε.
Κι όταν θ’ ανάβει πόλεμος, για της καρδιάς αντάρα,
τη γλυκολάλητη, μαθές, θα πιάνουν την κιθάρα.
Γιατί καημό δεν μέρωσε του μαχαιριού η κόψη
κι έρωτα τη βαφτίσανε τη φωτεινή την όψη
του ρήγα, που κανοναρχεί τη φύση και τη ζήση
και που δεν φανερώθηκε πλάσμα να τον νικήσει.
Κόπιασε Χάρε, Άρχοντα, εγώ δεν σε φοβούμαι.
Στους Κάτω Κόσμους κι αν με πας, τη ρίζα μου θυμούμαι.
Ο Πλάστης μου μ’ εμάλαξε μ’ αίμα, χώμα κι αλμύρα
κι απ’ τη θωριά του έσταξε φως, μα εγώ τον αποπήρα.
Γεννήτορα κι αφέντη μου σύρε για τη γωνιά σου.
Μ’ έπλασες, μα μη στοχαστείς πως θα γενώ σκιά σου.
Εγώ θα ρίξω στο γιαλό διπλόφαρδη σανίδα,
μάτια θ’ απλώσω για πανιά και μπράτσα για πυξίδα,
να πλημμυρίσω τις στεριές, τις θάλασσες να οργώσω,
και με ατίθασα όνειρα στράτα να χαλικώσω.

Σπύρος Βασιλείου

Διαχρονικό

Στ’ αετώματα του κόσμου
εναπόθεσα το βιος μου:
δυο κουπιά κι ένα μαχαίρι,
των ονείρων μου τ’ ασκέρι.