Άλλος δένει για να μείνει κι άλλος λύνει για να φύγει. Αυτό είναι το ταξίδι…Κι η σοδειά του λέξεις, εικόνες, αναμνήσεις. Τροφή για τα δύσκολα. Βάλσαμο μπροστά στα αναπόφευκτα. Πόρτο Χέλι, Ερμιόνη, Σπέτσες, Ναύπλιο…Η ομορφιά είναι παντού. Κυρίως στα ταπεινά, τα καθημερινά, τα τοπία της διπλανής πόρτας. Αρκεί να έχεις τα μάτια να τη δεις…Αρκεί να μπορείς να σκύψεις, να σιγανέψεις μια στιγμή, να στερεώσεις το χρόνο στην καρδιά σου και να την δεχτείς. Και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά, ν’ ανοίξουμε πανιά…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“…Τα μάτια μου ατένισαν προσεκτικά το τοπίο. Δεν αναζητούσα κάτι συγκεκριμένο: δεν έψαχνα να βρω άγρια ζώα, ούτε σπίτι για διακοπές, ούτε αναμνήσεις. Το κίνητρό μου ήταν απλό και ηδονιστικό: επεδίωκα να δω την ομορφιά. Σαν να ζητούσα ενδόμυχα από τα λιόδεντρα, τα κυπαρίσσια και τους ουρανούς της Προβηγκίας να μου ευφράνουν την καρδιά και να με αναζωογονήσουν…”.

Αλαίν Ντε Μποττόν, Η τέχνη του ταξιδιού, εκδόσεις Πατάκη, 2005

Μοναδικά μάτια – τοπία του Βίνσεντ Βαν Γκογκ

Ναύπλιο

Ένα μπαλκόνι γύρεψα
για να σταθώ μια στάλα,
να ψάξω του ορίζοντα
τα μάτια τα μεγάλα.

Να βρω κυρά καλόγνωμη
γλυκό να με τρατάρει
και καλοτάξιδο σκαρί
μαζί του να με πάρει.

Να μη βαραίνουν πάνω μου
οι θύμησες τ’ αλάνια
και πάντα ελαφροπάτητη
να σεργιανώ στα χάνια.

Να μπαινοβγαίνω απόρθητη
σε κάστρα γρανιτένια,
να ξαποσταίνω γελαστή
σε πλουμιστά μπεντένια.

Κι όταν ζητήσω το φιλί
του Διγενή Ακρίτα
εκείνος να μη φοβηθεί
τη νίκη, ούτε την ήττα.

Ο πίνακας είναι του Αγήνορα Αστεριάδη

Φωτογραφί-Ζωντας

Στη δίνη κάθε υδάτινης περιστροφής
και στην ανύψωση κάθε χωμάτινης στιγμής
Στην αρτηρία κάθε υπέργηρου φλοιού
και στο ατλάζι κάθε ανέφελου ουρανού
Μια γειτονιά αθανάτων για αλήθεια ευελπιστεί
κι αμετανόητα ατελεύτητα αχώριστα
ολόρθη καιροφυλακτεί.
Κι ανθεί.

Ερμιόνη, Αύγουστος 2015

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Της ακρογιαλιάς

Άλλο δεν έχω θησαυρό
απ’ τα χεράκια σου τα δυο.
Γαλάζιο πλέκω φυλαχτό
να πλέεις άτρωτος μ’ αυτό.

Ανασκαλεύεις τα νερά
σαν πεταλούδα που τρυγά
στάλες τ’ αθάνατο νερό
από αστείρευτο κρουνό.

Γεύεσαι αλμύρα και γελάς,
στα παραμύθια κολυμπάς,
μ’ ένα φεγγάρι για μουτράκι.
Ή μήπως μ’ ένα βοτσαλάκι;

Πες μου, πως φτιάχνεις τόσο φως;
Γιατί θαμπώνομαι ο φτωχός.
Μήπως χτυπάς μες στο γουδί
χίλια αστεράκια γιασεμί;

Δεν θα μου πεις το μυστικό;
Μεγάλωσα κι αγωνιώ…
Πως είπες; Σε χασομερώ;
Έχεις δουλειά κι εγώ φλυαρώ!

Αύγουστος

Αν κοιμηθώ θα ονειρευτώ;
Αν κλάψω θα ραγίσω;
Αν σκύψω για ν’ αφουγκραστώ
το χώμα, θα ριγήσω;

Βαρύ αγώι ο θερισμός
κι εγώ λιγνό κοράσι.
Τι θα καρπίσει ο Αύγουστος
για να με ξεκουράσει;

Στον ήλιο στρέφω τη θωριά
με ασκεπές το βλέμμα.
Πες μου, Ουρανέ, πως μ’ αγαπάς
και πως δεν είσαι ψέμα.

Δεμάτιασα τους πόθους μου
και φύλαξα το σπόρο.
Δροσάτο το κατώι μου
για να του κάνω χώρο.

Κοχλάζει γύρω μου ο καιρός
ιδρώτας αχθοφόρος
κι ένα παιδί στην αμμουδιά
ο ομφάλιός του λώρος…

Ο πίνακας είναι του Αριστείδη Βλάσση

Επιστρέφοντας

Ο Πόθος
Γόνος πορφυρογέννητος του Κυανού
Η Ανάγκη
Ψυχοκόρη ανεπιθύμητη του Γκρίζου
Τι είδους συνταίριασμα να μηχανευτώ
Επιστρέφοντας
Για να βαδίσω ενδυναμωμένη αν όχι ακέραια
Προς την επόμενη εγκαρτέρηση

Παρηγορούμαι μονάχα
Αποστρέφοντας το βλέμμα
Από τα θλιβερά περιεχόμενα
Τα αδίκως κατεχόμενα
Τα επικινδύνως ανεχόμενα

Που επιδεικνύονται αυτάρεσκα
ως ματαιότητα ενδεδυμένη την επικαιρότητα
Καταστρέφοντας κάθε ετερότητα
Διαστρέφοντας κάθε ωραιότητα
Περιστρέφοντας ως πούπουλο σε σκοτοδίνη
κάθε αταλάντευτο κίονα
κάθε ευπροσήγορο κτέρισμα
από εκείνα που συγκρατούν εδώ και αιώνες
αρμονικά χαρτογραφημένους θεούς και δαίμονες

Ο Πόθος
Γόνος πορφυρογέννητος του Κυανού
Η Ανάγκη
Ψυχοκόρη ανεπιθύμητη του Γκρίζου
Κι εγώ μαραίνομαι παλεύοντας ν’ αγαπηθούν
Μήπως υπάρξει επιτέλους πιθανότητα
να γεννηθεί μ’ ατσάλινη φτερούγα η Λευκότητα

Λεπτομέρειες από το έργο του Ραφαήλ Σάντσιο “Ο θρίαμβος της Γαλάτειας”