Αυτές τις μέρες προσπαθώ να αποχαιρετήσω τη χρονιά που φτάνει στο τέλος της και αυτό συνεπάγεται και πολλή φασίνα στο σπίτι. Μην απορείτε. Για όσους εργαζόμαστε στην εκπαίδευση, ο κύκλος του χρόνου ολοκληρώνεται τον Αύγουστο και ξαναρχίζει το Σεπτέμβρη, με την έναρξη της νέας σχολικής και ακαδημαϊκής χρονιάς. Μια από τις λιγότερο κουραστικές αλλά πολύ χρονοβόρες οικιακές εργασίες αυτής της περιόδου, λοιπόν, είναι και το ξεσκόνισμα και ξεσκαρτάρισμα των βιβλιοθηκών. Βιβλία, βιβλία, βιβλία. Ειδικά τα παιδικά, αλλά και όσα αξιοποιώ στο σχολείο με διάφορους τρόπους, είναι πλέον ο βασικός και αδιαφιλονίκητος ιδιοκτήτης των ραφιών του σπιτιού. Κοντεύουν να εκτοπίσουν από τις έδρες τους τα ρούχα, ακόμη και τα κουζινικά. Μονάχα τα παιχνίδια του Νικηφόρου αντιστέκονται σθεναρά…
Μπορείτε ίσως να φανταστείτε γιατί είναι τόσο χρονοβόρα αυτή η διαδικασία: συνεχώς κάτι με αποσπά από τον κυρίως στόχο μου, που είναι η οργάνωση και κατηγοριοποίηση του εντύπου θησαυρού μου, ώστε να βρίσκω εύκολα και άμεσα ό,τι χρειάζομαι για την καθημερινότητα του σχολείου (και όχι μόνο). Τι με αποσπά; Τι άλλο από τα ίδια τα βιβλία! Το ένα μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, το άλλο το έχω από φοιτήτρια, το τρίτο μου το χάρισε ο αγαπημένος μου, το τέταρτο είναι το πρώτο παραμύθι που διάβασα όταν διορίστηκα και πάει λέγοντας. Για να μη μακρηγορώ, θα σας αποκαλύψω ποιο βιβλίο έβγαλα από τη θέση του, το χάιδεψα, το ξαναδιάβασα και το ετοίμασα για την πρώτη μέρα στην τάξη μου φέτος. Μη μου πείτε ότι δεν έχετε ούτε μια στάλα περιέργεια, γιατί δεν θα σας πιστέψω!
Το παίρνω στα χέρια μου. Στο εξώφυλλό του το αγαπημένο μου χρώμα. Κυανό, σαν τη θάλασσα του Αιγαίου και σαν τον Αττικό ουρανό. Το κρατώ πάνω στην καρδιά μου και κλείνω τα μάτια χαμογελώντας, σαν να πρόκειται…Μπα σε καλό μου, σιγοτραγουδώ κιόλας, για να φτιάξω ατμόσφαιρα! Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει / κι από τα μάτια σβήνει η στεριά / μες στα κατάρτια πετούνε οι… Μα τι συμβαίνει; Κάποιος με σκουντάει, ουπς! Με τσιμπάει μάλλον, άουτς! Έχει γούστο να κάνουν πουλάκια τα μάτια μου: ένας γλάρος! 
– Νικηφόρο με λένε. Καλημέρα!
– Α, δεν πάμε καλά. Τώρα ακούω και φωνές.
– Ακριβή την έχετε την καλημέρα στο χωριό σου;
– Σιγά να μη σε λένε και Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Από πότε κυκλοφορούν γλάροι με ονοματεπώνυμο;
– Διακρίνω μία ειρωνεία στον τόνο της φωνής σου και αυτό με πληγώνει λίγο. Πως τα πας με το συναισθηματικό σου κόσμο;
– Πριν λίγες μέρες διάβαζα Ίρβιν Γιάλομ. Γιατί, θα μου βάλεις διαγώνισμα;
– Να τον και ο καμουφλαρισμένος θυμός. Δεν το είπα για να σε προσβάλω. Μα γιατί τσιμπιέσαι;
– Τώρα εσύ το βρίσκεις φυσιολογικό να κάθομαι και να με ψυχαναλύει ένας γλάρος; Και να καταλαβαίνω τι μου λέει κι από πάνω; Αν δεν ονειρεύομαι, κάτι σοβαρό τρέχει με μένα.
– Χο χο χο! Έχεις πλάκα όταν φοβάσαι.
– Μη σου πω και τι άλλο παθαίνω όταν φοβάμαι, γιατί φοβάμαι ότι θα το πάθω. Και δεν θα είναι εύκολο να ανακουφιστώ στα κατσάβραχα, στα δικά σου τα λημέρια.
– Θα πω στα ειδώλια να κοιτάξουν αλλού.
– Στα ποια; Τι ζω η δόλια!
– Ηρέμησε, επιτέλους! Και ρίξε ένα βλέφαρο γύρω σου. Δεν αναγνωρίζεις το χώρο; Δεν έχεις καταλάβει που βρίσκεσαι;
– Ανάμεσα σε ειδώλια, πράγματι! Κυκλαδικά! Τα λατρεύω, είναι μοναδικά! Μου κλείνουν και το μάτι πονηρά. Καθόλου αγαλματάκια αμίλητα, ακούνητα κι αγέλαστα, όπως παίζαμε παλιά. Καθόλου ανέκφραστα. Αυτά ΝΙΩΘΟΥΝ. Το ΔΕΙΧΝΟΥΝ ζωγραφιστά. Και νιώθουν πολλά…
Φίλες και φίλοι, αυτό που μου συμβαίνει είναι απίστευτο κι όμως αληθινό! Βρίσκομαι στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, από τα πιο αγαπημένα μου στην Αθήνα. Και κουβεντιάζουμε μ’ ένα φίλο γλάρο, το Νικηφόρο. Έχει και τ’ όνομα του γιου μου, ο…πεταχτούλης, πώς να μην τον συμπαθήσω; Μα τι άλλο θέλω για να ικανοποιηθώ; Ας πετάξω απ’ τη χαρά μου! Πως το έλεγε το παλιό, πετυχημένο σύνθημα; Μ’ ένα βιβλίο πετάω!
Ελένη Γερουλάνου, Ο Νικηφόρος ανακαλύπτει τα συναισθήματα, Με οδηγό τα κυκλαδικά ειδώλια, εικονογράφηση Φίλιππος Φωτιάδης, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2013
Και για να «σοβαρευτούμε», τρία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του βιβλίου, που το ανάγουν όχι μόνο σε ένα εύχρηστο εργαλείο στα χέρια παιδαγωγών, εμψυχωτών και κάθε ανθρώπου που θέλει να ασχοληθεί ποιοτικά με παιδιά, αλλά και σε πραγματικό κόσμημα για κάθε βιβλιοθήκη: απλότητα, ευαισθησία, καλαισθησία. Οι παιδαγωγοί και οι εμψυχωτές μπορούν να αξιοποιήσουν κάθε λέξη και εικόνα του για να επινοήσουν, να φιλοτεχνήσουν, να αναπαραστήσουν, να αφηγηθούν, να παίξουν και να μοιραστούν νέες, αμέτρητες ιστορίες για τα συναισθήματα, πάντα μαζί με τα παιδιά. Είναι ένα βιβλίο-πασπαρτού, που κάθε φορά μπορεί να διαβαστεί με διαφορετική ματιά, με διαφορετική διάθεση, με διαφορετικό στόχο. Ο χαριτωμένος ιπτάμενος ξεναγός με το συμβολικό και ελπιδοφόρο όνομα Νικηφόρος, θα βοηθήσει στην εξοικείωση με έννοιες, σημασίες, νοήματα και βιώματα που έχουν δυσκολία για όλους μας. Γιατί ποιος ποτέ ισχυρίστηκε ότι κατανόησε και μπόρεσε να ερμηνεύσει με απόλυτη επιτυχία τα συναισθήματα, είτε τα δικά του, είτε άλλων συνανθρώπων του, ακόμη και πολύ δικών του προσώπων…
Βιβλίο χάρμα οφθαλμών, ευφάνταστο. Και μια ακόμη ευκαιρία για γνωριμία με τους θησαυρούς του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, για αστείρευτη δημιουργική έκφραση στο πλαίσιο προγραμμάτων μουσειακής αγωγής και παιδείας. Η ευρηματική του εικονογράφηση δεν μπορεί, άλλωστε, παρά να ανοίξει την όρεξη σε όσους έχουμε τέτοια μεράκια (και όχι μόνο, ελπίζω!)…Δείτε εδώ δουλειά του ταλαντούχου Φίλιππου Φωτιάδη: http://www.philphot.gr/home/. Εξαιρετικός!
Και εδώ ο δικός μου Νικηφόρος, που ελπίζω και εύχομαι όχι μόνο να ανακαλύπτει αλλά και να βιώνει με πληρότητα τα συναισθήματα…την αλήθεια του.