Τη Δευτέρα που μας έρχεται, θα παρακολουθήσουμε στο σχολείο μας μια θεατρική παράσταση εμπνευσμένη από παραδόσεις του λαού μας. Οι νεράιδες θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Έτσι, για να προϊδεάσουμε τα παιδιά, τους διαβάσαμε παραμύθια από διάφορες γωνιές του Ελληνισμού, όπου οι νεράιδες έχουν την τιμητική τους. Τα ρωτήσαμε “τι θα ζητούσαν από μια νεράιδα, αν είχαν την ευκαιρία να τη συναντήσουν”. Οι απαντήσεις τους είναι παιδιάστικα φρέσκες και αυθόρμητες, μερικές φορές αξιοπρόσεκτα “ενήλικες” και άλλοτε αφοπλιστικά συγκινητικές. Ακούσαμε παραδοσιακή και κλασική μουσική, “νεραϊδίσια” όπως την αποκάλεσαν τα παιδιά και φτιάξαμε με χαρτονάκια, χρωματιστά χαρτιά, κόλλες και ψαλίδια χαρτόκουκλες, τις νεράιδες της φαντασίας μας. Διαβάσαμε από τα “Παραμύθια της Ίμβρου” μια χαριτωμένη παράδοση με τον απροσδόκητο τίτλο “Οι νεράιδες και οι καμπούρηδες”. Τη δραματοποιήσαμε, χορέψαμε, γελάσαμε με την καρδιά μας. Αποτυπώσαμε τους συμμαθητές μας να “ζωντανεύουν” στιγμιότυπά της σε φωτογραφίες και ζωγραφιές. Μιλήσαμε για το θέατρο, τους ανθρώπους του, τα μαγικά και μαγευτικά του αντικείμενα και σύνεργα. Και περιμένουμε τη Δευτέρα με αγωνία, για να ζήσουμε τη θεατρική εμπειρία σε συνδυασμό με ζωντανή παραδοσιακή μουσική. Αυτή η Δευτέρα δεν μπορεί παρά να είναι διαφορετική…

“ΟΙ ΝΕΡΑΪΔΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΜΠΟΥΡΗΔΕΣ”

Τα πολύ παλιά χρόνια, οι άνθρωποι στην Ίμβρο πίστευαν ότι υπήρχαν νεράιδες. Τις έλεγαν «Αραγίδες» και διηγούνταν ότι είχαν τις κρυψώνες τους στις χαράδρες, στις ρεματιές και στα δάση. Κυκλοφορούσαν πάντα το μεσημέρι ή τα μεσάνυχτα κι αν έπεφταν πάνω σε άνθρωπο, του έπαιρναν τη λαλιά.

Σ’ ένα χωριό ζούσαν κάποτε δυο καμπούρηδες. Μια μέρα, ο ένας απ’ τους δυο πήρε το τσεκούρι και το σκοινί του και τράβηξε κατά το δάσος να κόψει ξύλα. Εκεί που δούλευε αμέριμνος, να σου και εμφανίζονται μπροστά του οι Αραγίδες. Πριν προλάβει να καταλάβει τι συμβαίνει, τον έπιασαν και τον πήγαν στην αρχηγό τους. Εκείνη, πρόσταξε να τον βάλουν στη μέση και ν’ αρχίσουν το τραγούδι, χορεύοντας τριγύρω του. Το τραγούδι τους ήταν πολύ μονότονο:

«Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή,
Σάββατο και Κυριακή να είμαστε μαζί»,
έλεγαν συνέχεια και δος του πάλι απ’ την αρχή. Τη Δευτέρα μονίμως την παρέλειπαν.

Ο καημένος ο καμπούρης παραξενεύτηκε με τα καμώματά τους και με το ότι ξεχνούσαν στο τραγούδι τους να αναφέρουν τη Δευτέρα. Έκανε, όμως, υπομονή και δε μίλησε καθόλου, μέχρι που οι νεράιδες κουράστηκαν να χορεύουν και να τραγουδούν και του είπαν:
– «Μας νίκησες με τη σιωπή σου. Πες μας τι θέλεις να κάνουμε για χάρη σου και μη φοβάσαι, δε θα σου πάρουμε τη φωνή».
Ο καμπούρης τότε αναθάρρεψε και μίλησε με σιγουριά:
– «Θέλω μόνο να μου πάρετε την καμπούρα μου».
Αμέσως εξαφανίστηκε η καμπούρα του και τον άφησαν ελεύθερο. Έκοψε τα ξύλα του, τα έκανε δεμάτι και τα έδεσε με το σκοινί. Μετά, γύρισε στο χωριό του φορτωμένος, αλλά χαρούμενος, με κορμί ίσιο σαν τη λαμπάδα.

Ολόκληρο το χωριό αναστατώθηκε με το θαύμα. Όλοι πήγαιναν να τον δουν και ν’ ακούσουν την ιστορία του. Έτρεξε αμέσως κι ο άλλος ο καμπούρης και τον ρώτησε τι του συνέβη. Πρόθυμα εκείνος του είπε τα καθέκαστα και τον συμβούλεψε, αν ποτέ συναντήσει τις νεράιδες, να φερθεί όπως και του λόγου του.

Ο δεύτερος καμπούρης, δεν έχασε καιρό. Την άλλη κιόλας μέρα τράβηξε για το δάσος, ίσια στο μέρος που ο πρώτος καμπούρης συνάντησε τις νεράιδες. Κάποτε αυτές εμφανίστηκαν, τον έπιασαν και τον οδήγησαν ίσια στην αρχηγό τους. Επαναλήφθηκε η ίδια σκηνή, το ίδιο μονότονο τραγούδι και ο ίδιος αδιάκοπος χορός. Ο δεύτερος καμπούρης, όμως, θεώρησε ότι θα ήταν προς το συμφέρον του να κολακεύσει τις νεράιδες. Διέκοψε, λοιπόν, το τραγούδι τους, λέγοντας:

«Και τη Δευτέρα να είμαστε μαζί,
όχι μόνο Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη,
Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή».

Οι Αραγίδες θύμωσαν με την παρεμβολή. Η αρχηγός τους φώναξε τη μικρή νεράιδα που την υπηρετούσε και τη ρώτησε: «Τι έγινε η άλλη καμπούρα που πήραμε προχθές;». Εκείνη έτρεξε αμέσως και την έφερε. Τότε η αρχηγός διέταξε να την κολλήσουν δίπλα σε αυτήν που ήδη είχε ο δεύτερος καμπούρης, για να τον τιμωρήσουν που τους χάλασε το τραγούδι τους. Ο δύστυχος καμπούρης γύρισε πίσω στο χωριό του με δυο καμπούρες στη ράχη, σαν ασιατική καμήλα! Έτσι την παθαίνουν όσοι ενεργούν προτού σκεφτούν και έχουν το κακό συνήθειο να φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν. Αφήστε που συχνά, όποιος πάει για τα πολλά, χάνει και τα λίγα…

Πηγή: ΙΜΒΡΟΣ, μηνιαίο εγκυκλοπαιδικό περιοδικό, έτος δεύτερο, Ιούνιος 1949, αριθμός 22, Π. Σ..