5 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών…

Κι εγώ κι εσύ στο ίδιο κλουβί.
Ματώνω σαν φτεροκοπώ
για να σου ανοίξω τη μικρή, κρυμμένη θύρα.
Για να σ’ αγγίξει ο ουρανός, ο ζωοδότης ο θερμός.
Για να μην έρθει η στιγμή που πικραμένος ίσως πεις
– Τι έφταιξε και τη ζωή μου λάθος πήρα;
Δεν κρύβω όπλα. Απλή καρδιά
κι ένα αστέρι φορτωμένο έχω στην πλάτη.
Γιατί πυκνώνουν τα ανήμερα σκοτάδια
κι αυτοί που κρίνουν κι επικρίνουν μ’ άδεια μάτια.

Κι εγώ κι εσύ στο ίδιο κλουβί.
Δείξε μου λίγο σεβασμό κι εμπιστοσύνη.
Δεν γράφει «θαυματοποιός»
η τσακισμένη μου ταυτότητα στην τσέπη.
Γράφει μονάχα ΠΡΟΣΠΑΘΩ
και ούτε θέλω, ούτε μπορώ,
να υποσχεθώ σε κάθε σου όνειρο μια σκέπη.
Στάσου στο πλάι μου.
Είσαι η άλλη μου η όψη.
Ήμουν εσύ, γίνε εγώ, πάρε ό,τι έχω.
Μαζί θ’ αράξουμε στο τέλος στο μιντέρι
να ξεδιαλύνουμε στο ίδιο το τραγούδι
ποιος είναι ο δάσκαλος και ποιο το μαθητούδι.

Κι εγώ κι εσύ στο ίδιο κλουβί.
Λένε τη μέρα μου πως γιόρτασαν απόψε.
Μην τους ακούς. Ψέματα λεν.
Πάει καιρός που έχω να πάω σε γιορτές.
Εσύ απλά στο πέταγμά σου προσηλώσου.
Κι όταν βρεθείς ευθυτενής,
μοναχικός ταξιδευτής
στο μονοπάτι της ζωής σου, απλά στυλώσου.

Η λέξη «δασκάλα»

Η λέξη «δασκάλα»
κρύβει μέσα της ένα δάκρυ και μια σκάλα.
Δάκρυ για μένα, που σου μετάγγισα ένα χρόνο την ψυχή μου.
Σκάλα για σένα, που η δρασκελιά σου έχει απότομα ψηλώσει,
γιατί αναπόφευκτα έχεις πλάι μου μεγαλώσει.

Η λέξη «δασκάλα»
κρύβει μέσα της ένα δάνειο και το «πάμε γι’ άλλα…».
Δάνειο για μένα, που θα σου χρωστώ αιωνίως το απάνεμο λιμάνι.
Το «πάμε γι’ άλλα…» για σένα,
που θα σαλπάρεις στην κοσμοθαλασσιά μ’ όλα τα σκοινιά λυμένα.

Η λέξη «δασκάλα»
κρύβει μέσα της ένα δάσος και μια γυάλα.
Δάσος για μένα, με κάθε λογής θεότητες, ξωτικά, τέρατα και σημεία.
Γυάλα για σένα, που με θόρυβο θα σπάσει,
όταν δεν θα με λες πλέον αυθόρμητα «κυρία».

Η λέξη «δασκάλα»
κρύβει μέσα της ένα «όχι δα!» και μια τραμπάλα.
Το «όχι δα!» είναι δικό σου, γιατί χωρίς αυτό δεν θα ευτυχήσεις.
Και η τραμπάλα είναι δική μου,
αφού μια πάνω και μια κάτω σκαμπανεβάζει η πυγμή κι η αντοχή μου.

Μα ένα να ξέρεις:
Όποια πόρτα στη ζωή σου κι αν χτυπήσεις,
μία δασκάλα, κάπου εκεί κοντά ή και πιο μακριά,
θα περιμένει, λιγότερο ή περισσότερο υπομονετικά,
θ’ αγωνιά, λιγότερο ή περισσότερο φανερά,
θα προσπαθεί, λιγότερο ή περισσότερο ανατρεπτικά,
ν’ αξιωθείς να την ανοίξεις.

Επιστολή προς τους Γονείς

Αγαπητέ Γονιέ,

Σου γράφω γιατί όσες φορές προσπάθησα να σου μιλήσω δεν με άκουγες.

Είχες υψώσει τη φωνή σαν να αγόρευες στο δικαστήριο, σίγουρος και αποφασισμένος εκ των προτέρων για την καταδίκη μου.

Αλλά όσο εσύ αγόρευες, εγώ σκεφτόμουν πως θα εξηγήσω στο παιδί σου ποιο είναι το Α και το Ω της Ζωής. Το Ω που σημαίνει και Τέλος, το έχει μέσα της, είναι το δίδυμο αδερφάκι της γέννησης. Το Α είναι μέσα στην καρδιά της, όταν ο παλμός της είναι Αγάπη.

Όσο εσύ μου κουνούσες το δάχτυλο απειλητικά, εγώ σκεφτόμουν πως θα εμφυσήσω δυνάμεις φωτοδότριες κι ελπιδοφόρες στο παιδί σου, για να αντιπαλέψει και να νικήσει τις δυσκολίες του.

Όσο εσύ με ειρωνευόσουν, έστυβα το μυαλό μου να βρει τρόπους να πλησιάσω το παιδί σου ουσιαστικά, γιατί συνήθισε να ορθώνει κάστρα θυμού και να θάβει μέσα τον πολύτιμο εαυτό του, ξεχνώντας τον.

Όσο εσύ με χαστούκιζες ηθικά και ψυχικά, ανέσυρα θησαυρούς απ’ την πατρίδα Φαντασία, για να πείσω το παιδί σου να εμπιστεύεται τους ανθρώπους χαμογελώντας, αλλά και με κρίση και με φρόνηση ταυτόχρονα.

Όσο εσύ με προπηλάκιζες και πότιζες φαρμάκι την ημέρα μου ήδη από το ξεκίνημά της, με κατέκλυζε η αγωνία του αλχημιστή: θα μπορέσω άραγε και σήμερα να συγκεράσω πιθανότητες, ελλείψεις και εμπόδια για να στηρίξω τις αλήθειες του παιδιού σου;

Όσο εσύ απαξίωνες την επιστημονική μου κατάρτιση, τις δεξιότητες και τα ταλέντα μου, εγώ σκεφτόμουν σε πόση ώρα θα πάρω το αντιπυρετικό και την αντιβίωση, αφού ήρθα και πάλι άρρωστη στο σχολείο, για να μην αναστατώσω τα προγράμματά σου με την απουσία μου.

Αγαπητέ Γονιέ,

Από σένα που είσαι πάντα δίπλα μου, που σέβεσαι, συναισθάνεσαι και εκτιμάς την προσπάθεια και τις αγωνίες μου, ζητώ μόνο συγνώμη. Ευτυχώς η δυστυχώς, σ’ αυτήν την αρένα που ονομάζεται δημόσια εκπαίδευση, ο αγώνας δίνεται πάντα υπέρ του Ασώτου. Ποτέ υπέρ ενός Στρατιώτη Αγνώστου.

Όμως σου υπόσχομαι ότι για σένα και για το παιδί σου συνέχεια θα προσπαθώ να μεταμορφωθώ. Σε στοιχείο παντοδύναμο της φύσης, Πριγκίπισσα Λουλουδένια, Βασίλισσα Λιακάδα, Νεράιδα Λίμνη, Ρήγισσα Θάλασσα, Αρχόντισσα Βροχή, Νεράιδα Ουράνιο Τόξο. Σε Βασιλιά Σύννεφο, σε Άρχοντα Μπουμπουνητό, σε Πρίγκιπα Ποτάμι, σε Ρήγα Ωκεανό. Σε Αρχόντισσα Αστραπή, σε Βασιλιά Ηφαίστειο, σε Πρίγκιπα Άνεμο, σε Βασιλιά Δέντρο, σε Άρχοντα Βουνό. Γιατί αλλιώς να κάνω δεν μπορώ. Και γιατί ξέρω πως αξίζει και πως μπορώ να τ’ αξιωθώ. Και πως θα είναι και για του παιδιού σου και για το δικό μου το καλό. Σ’ ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις και που σε έχω αρωγό.