Είναι το μόνο χρώμα που δεν έχει σάρκα.

Κι όμως. Μπορεί και ανταριάζει κάθε αφύλαχτο σώμα.

Στον έρωτά του αν πέσεις, λένε, χάνεσαι.

Φυκιάδες πόθοι κατακλύζουν την ανάσα σου.

Κι είναι αδύνατο μετά να μην υποταχτείς.

Αλλά να ξέρεις, απ’ το Μπλε όλα εκπορεύονται.

Το άσπιλο φως, η αντίσταση στη λήθη,

κάθε άλογη αποκοτιά μπροστά στον Πλούτωνα.

Τα μάτια του βυθού δεν το χορταίνουν.

Κι ας έχει μόνο μια σταγόνα έξαψη για παρελθόν

και τον ολοφυρμό απονενοημένων ηφαιστείων για μέλος.

Γι’ αυτό το Μπλε γεννήθηκε ο νόστος.

Σ’ αυτό προσπέφτουν εκστατικές οι Νηρηίδες,

εξαπολύοντας γρύπες στις χαράδρες των πεφταστεριών,

μήπως προφτάσουν την ακατάσχετη φυλλοροή τους.

Αυτό το Μπλε κρατά κάθε οινοχόη μου στ’ αμπάρια του.

Λιγνά φιλήματα μου υπόσχεται με το γαρμπή,

γουλιές παλίρροιας ανυπότακτες κι εξαίσιες,

μα δεν αφήνει ούτε ένα λέπι στην κουκέτα μου.

Δεν κοινωνεί η πετροθάλασσα την αλμύρα μου

και μένω στέρφα στη στεριά, να εξανεμίζομαι.

Αυτό το Μπλε είναι που μ’ εξόκειλε στα ποιήματα.

Μοιραία υδάτινη να μπλελπίζω, έστω κι ανάστροφα.

Λες και το ταξίδι είναι παντού

όταν γεννιούνται συνεχώς μέσα σου κύματα.