Μια ηρωίδα αν θα μπορούσα εγώ να γίνω,
στο παρελθόν μου να τρυπώσω και να μείνω,
μινωική μία οικία ήθελα να ’χω,
στης Κάτω Ζάκρου τον αγέρωχο το βράχο.

Σε ριζιμιό, φασκομηλιάς βαθύ χαράκι
να βαλαντώνω όταν με πιάνει το μεράκι.
Να σου μιλιώ τραγουδιστά μα και με γρίφους
η μοναξιά μου να ’ναι ασκός με χίλιους ήχους.

Να μη θωρώ ντρέτα πολύ, λοξά να βλέπω
κι όταν θαρρείς πως δεν κοιτώ, να επιβλέπω.
Να μη γρικώ σε με τ’ ανθρώπινά μου ώτα,
μα ν’ αφουγκράζομαι τη βούλησή σου πρώτα.

Να στάζω κόκκινο κρασί απ’ το ρυτό μου,
σαν θα προσεύχομαι για κάθε ακριβό μου.
Να θέτω κάτω απ’ του γαλαξία τις σπείρες,
για να βλογούν τα όνειρά μου οι Καλομοίρες.

Τη μακρινή Μητέρα να φορώ στο στήθος,
που η ανάσα της ζωή είναι και μύθος.
Στο διάδημά μου καραβιού ν’ αρμόζει εικόνα,
φτυστή να είναι του Ελ Γκρέκο μια Μαντόνα.

Στου Λυβικού την αγκαλιά να μπαινοβγαίνω,
μια στο βυθό, μια στον αφρό του να γιαγέρνω.
Με τα δελφίνια να μπαρκάρω, μπλάβο ασκέρι,
μ’ αν έχεις χρεία, να σε παίρνω απ’ το χέρι.

Κι όταν καθίζω αποσταμένη στο λιοστάσι
στις ξωμεριές του αδερφού μου, του Αναστάση,
ρακί να βάζω στο μικρό το σκουτελάκι
και παξιμάδι της γιαγιάς μες στο πιατάκι.

Με αφορμή την εξαιρετική ταινία του Φίλιππου Κουτσαφτή “Ζάκρος”, ένα συγκλονιστικό ποίημα εικόνων και λέξεων.