Ακόμη κι αν διαβώ όλα τα πετροβούνια
ανθρώπων πέτρινων, σκιών του εαυτού τους,

Ακόμη κι αν ριχτώ στις Μαινάδες θάλασσες
πρωτόγονων πράξεων και αισθημάτων,

Ακόμη κι αν κινδυνέψω ολομόναχη
στα φιδοπλόκαμα ερήμων εκπαιδευτηρίων,

Ακόμη κι αν λιμνάσω ή καταδιωχθώ
από εξουσίες ακατέργαστων λυμάτων,

Εγώ θα είμαι δίπλα σου ως το τέλος
αμετανόητα αγωνιζόμενη κι αγωνιούσα.

Γιατί Εσύ,
έχεις αγγέλους και ξωθιές για συντροφιά σου
που ούτε στιγμή δεν ξεπορτίζουν μακριά σου.

Έχεις μιλιούνια κρυσταλλάκια καλοσύνης.
Κατατροπώνεις τα σκοτάδια κάθε δίνης.

Έχεις των δέντρων τη μακραίωνη σοφία
και την πιο όμορφη στα μάτια σου ιστορία.

Έχεις καρδιά βασιλικού στα σωθικά σου,
δυο χελιδόνια φωλιασμένα στα μαλλιά σου.

Έχεις το χάδι τ’ ουρανού σαν αγκαλιάζεις,
το θείο χάρισμα τον κόσμο να μονοιάζεις.

Έχεις ανάσες δελφινιών μες στα πανιά σου,
μια Παναγιά και τον Ορφέα στα όνειρά σου.

Είσαι η Αλήθεια, η Ψυχή και ο Καημός μου.
Ο Νικηφόρος, ο καλύτερος εαυτός μου.