Μέχρι και χτες γι’ αντήλιο το είχες το βιβλίο
και σήμερα σου είπανε «Σήκω να πας σχολείο!».

Μέχρι και χτες αρμένιζες μ’ αλατισμένα χείλια.
Τώρα πίσω απ’ τα κάγκελα κοιτάς την μπουκαμβίλια.

Μέχρι και χτες ζωγράφιζες φιλιά στα καλντερίμια
και τώρα οχυρώνεσαι να μην σε φαν τ’ αγρίμια.

Μέχρι και χθες συλλάβιζες στα δάση παραμύθια
και σήμερα ξημέρωσες μ’ ανάσα ωρομίσθια.

Τι να σου πω να στυλωθείς και να χαμογελάσεις;
Πως τάχα, αν είσαι δάσκαλος, ποτέ δεν θα γεράσεις;

Καθένας με τον πόνο του κι εσύ με τον δικό σου.
Το τέμπο ψάξε μέσα σου για το βηματισμό σου.

Στη χώρα αυτή τη ζόρικη που σου ’λαχε να ζήσεις,
μπορεί να γίνεις ήρωας, μπορεί και να λυγίσεις.

Κρατήσου από τα άφθαρτα κι από τ’ αγαπημένα
και αν με δεις στα Τάρταρα, εμψύχωσε κι εμένα.

“Ο ζωδιακός κύκλος”, τοιχογραφία στην εκκλησία των Ταξιαρχών, στις Μηλιές Πηλίου.