Είδα εψές στον ύπνο μου
πόλη παραμυθένια,
με πεζοδρόμια πράσινα,
σχολεία φιλντισένια.

Είδα τους δρόμους παστρικούς,
δημάρχους να ’χουν κότσια
και στις διαβάσεις ξέγνοιαστα
μπαστούνια και καρότσια.

Είδα πλατείες σαν φωλιές,
πολιτισμού οάσεις,
κέντρα υγείας που έμπαινες
τους πόνους να ξεχάσεις.

Είδα αστυνόμους και γιατρούς,
δασκάλους, γεωπόνους,
υπεύθυνους και γελαστούς,
των πολιτών διακόνους.

Είδα παιδιά στις γειτονιές
να παίζουν, να χορεύουν,
στους καφενέδες γέροντες
σα νιοί να χωρατεύουν.

Σπίτια με φως και αγκαλιά
είδα να έχουν όλοι
και στις σκληρές κακοκαιριές
αλώβητη την πόλη.

Είδα και άλλα θαυμαστά,
τι να σας λέω τώρα…
Καιρός πια να ξυπνήσουμε
γιατί ήγγικεν η ώρα.

Ο πίνακας είναι του Σπύρου Βασιλείου