Ένα κοχύλι στο βουνό,
στη θάλασσα μια ρίζα,
τα πιο παλιά μου όνειρα
σβησμένα απ’ τη μαρκίζα.

Να μη χωράς στο σήμερα,
το χτες να ’χει περάσει
και τ’ αύριο στα μάτια σου
θαρρείς να ’χει γεράσει.

Που να σε ψάξω και με τι
να φτιάξω παραμύθι,
που έφτασα να προτιμώ
απ’ τη ζωή τη λήθη.

Αν κάποτε μ’ ονειρευτείς,
στιχάκια μη μου γράψεις.
Κοίτα μονάχα πως μπορείς
τον κόσμο αυτό ν’ αλλάξεις.

Αυτά προκύπτουν όταν βρίσκομαι σε επιμορφωτική ημερίδα και έχω τρομερό πονόδοντο. Και επειδή μετά από 20 χρόνια σε αυτό το λειτούργημα, νιώθω λύπη και απογοήτευση για όσα ΔΕΝ συμβαίνουν στην Παιδεία αυτής της χώρας. Ευτυχώς που έχω τους δικούς μου “ανορθόδοξους” τρόπους να μετουσιώνω σε δημιουργικότητα αυτήν την προσωπική αλλά και συλλογική μας μοναξιά, που πονάει όσο και ένα παραμελημένο, χαλασμένο δόντι. Αλλιώς δεν ξέρω πως θα τα κατάφερνα να παραμένω στις επάλξεις…