Ποια είναι αυτή πίσω απ’ το γκρίζο προσωπείο
που ζει ανάμεσα στο έλα και στο αντίο;
Ποια είναι αυτή που μόνο η θάλασσα γνωρίζει
πώς να την κάνει στο ανέφικτο να ελπίζει;

Ποια είναι αυτή που δεν αντέχει τα σκοτάδια
και δεν χωρίζει τα γεμάτα από τα άδεια;
Που ερωτεύεται ξωθιές και ερημίτες
και ταξιδεύει με φλεγόμενους κομήτες;

Ποια είναι αυτή που ανοχύρωτη βαδίζει
και κάθε ιδέα λαβωμένη υπερασπίζει;
Ποια είναι αυτή; Γιατί τη θύρα μου να κρούει
κι όταν της λέω να με ξεχάσει δεν ακούει;

Ποια είναι αυτή με το χαμόγελο στο δάκρυ,
που προσπαθεί και στο χαμό να βρει μιαν άκρη;
Ίσως την ξέρω, ίσως πάλι μου διαφεύγει.
Ίσως να χάθηκε για πάντα, ή μ’ αποφεύγει.

Ποια είναι αυτή που περιμένει ένα σου νεύμα;
Που αρρωσταίνει μπρος στο άδικο, στο ψέμα;
Ποια είναι αυτή που να τη δείτε δεν μπορείτε
και σαν το πάντα μ’ εξαφάνιση απειλείται;