Ζόρικη είναι η μοναξιά
κι όλοι την αποφεύγουν,
απ’ το βαρύ τον ίσκιο της
το στρίβουν και ξεφεύγουν.

Μα εγώ την έχω στα ψηλά,
στο εικονοστάσι μέσα
και σαν θεό την προσκυνώ,
γιατί έχει αλήθεια, μπέσα.

Όταν αντίκρυ μου σταθεί
σαν φεγγαρίσια ανταύγεια,
τα μάτια μου ξεπλένονται
κι ο νους μου έχει διαύγεια.

Τα σύκα σύκα θα μου πει,
μα και τη σκάφη σκάφη.
Η ουσία θ’ αποκαλυφθεί,
φιλί πλάι στο ξυράφι.

Τη μοναξιά την αγαπώ
γιατί μ’ εξανθρωπίζει,
όταν το είδος μου ξερνά
χολή και μ’ απελπίζει.