Όταν μια λύπη αγκιστρωθεί
σαν πεταλίδα στην ψυχή,
ένα κουκούλι υφαίνω
και μέσα ξαποσταίνω.

Δεν έχει νόημα η φωνή
ψίθυρος είναι ή κραυγή,
μονάχα το απάγκιο
με διάβολο και μ’ άγιο.

Μες στο κουκούλι θα σκεφτώ
όσα με φέραν ως εδώ,
τον πόνο πως θ’ αντέξω
και πως θα με γιατρέψω.

Μ’ ό,τι ατσαλώνει την καρδιά
θα μεταλλάξω τα πικρά
σε νέες χρυσαλλίδες
με όνειρα κι ελπίδες.

Κι όταν θα έρθει η στιγμή
να νιώσω πάλι δυνατή,
θα βγω απ’ το κουκούλι
στης ξαστεριάς το τούλι.

Με βοριαδάκι στα φτερά
και μ’ ανοιχτή την αγκαλιά
θα δώσω στη γαρδένια
φιλιά πεταλουδένια.

Φωτό: https://butterfliesofcrete.com/el/o-kyklos-zois-mias-petaloudas/

Το βιβλίο της ημέρας: https://www.sokolis.gr/pagkosmio-theatro/ta-magia-tis-petaloudas