Ο Φάρος της ψυχής είναι νησί,
κρυμμένος μέσα σε καταπακτή.
Εκεί που κάθε τόσο κατεβαίνω
και μοιάζει το να ζω σαν να πεθαίνω.

Στον πάτο της φωλιάζει το θεριό,
αυτό που ν’ αντικρύσω δεν μπορώ.
Μα πρέπει να σταθώ απέναντί του,
χωρίς να με λυγίσει η δύναμή του.

Τον ψάχνω, μα δεν είναι φανερό,
αν όρθιο στα σκοτάδια θα τον βρω
κι αν θα ’ναι αναμμένος ο φανός του,
σε λειτουργία ο αρχαίος μηχανισμός του.

Λαβύρινθος το σκάμμα της ζωής
κι ο μίτος της ελπίδας αφανής.
Μα κάποιοι προσπαθούν να βρουν το Φάρο
και άλλοι παραδίδονται στο Χάρο.

Αμέτρητες του Άδη οι πανστρατιές,
μα κι οι Απολλώνιες οι λύρες κραταιές.
Ο άνθρωπος ενός φιλιού ανθός,
αλλά μπορεί να επιλέξει απλά το Φως.