Αρχές Σεπτέμβρη, ξημερώματα,
σταφύλι πλάι στον καφέ.
Εσύ κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι
κι εγώ δεν ξύπνησα ποτέ.

Στις αποβάθρες παραγγέλματα,
αναχωρήσεις κι ερχομοί.
Γέλια ανάκατα με δάκρυα,
πάμε, ζωή μου, κι όπου βγει.

Στη γλάστρα το λεμονοθύμαρο
ζηλεύει το βασιλικό,
που θα ραντίσει την αψάδα του
να ξεκινήσει το σχολειό.

Βρεμένο χώμα, δισκοπότηρο,
του κάθε σπόρου η φωλιά.
Το θέρος γλέντησε κι απόκαμε
κι αρχίζει πάλι η χρονιά.