Ένα ακόμη χάραμα
στου Υμηττού την πλάτη.
Ποιος θα ξυπνήσει σήμερα
με την καρδιά γεμάτη;

Ποιος στο μπαλκόνι του θα βγει
να πει μια καλημέρα,
στον ήλιο και στα σύννεφα
και στο δροσάτο αγέρα;

Ποιος θα χαϊδέψει στοργικά
τη μυρωδάτη γλάστρα,
θα ψιθυρίσει προσευχή
στα κουρασμένα τ’ άστρα;

Ποιος θα τολμήσει, άραγε,
πλάι στους δικούς του πόνους,
για μια στιγμή ν’ αφουγκραστεί
τους σκοτεινούς, τους μόνους;

Ας ήταν να ’ρθει ένα πρωί
στου Πήγασου τη ράχη,
που να μας βρει όλους μαζί,
γροθιά στην ίδια μάχη.