Μία μπουκίτσα ζάχαρη
κι όμως ψηλά αρμενίζει.
Σταλίζει στο μπαλκόνι μου
και με καλημερίζει.

Περνιόμαστε για δυνατοί,
τον κόσμο κυβερνάμε,
αλλά ό,τι και να κάνουμε
απλώς χαμοπετάμε.

Μία σταλιά από πούπουλα
δαμάζει τον αέρα.
Γλεντάει την υδρόγειο,
τραγούδι νύχτα μέρα.

Ας ήταν να μου δάνειζε
για δυο στιγμές μονάχα
το φτέρωμά του τ’ άσπιλο,
ζωή λεύτερη να ’χα.
Ζωή δεύτερη θα ’χα.