Γεννήθηκα στην Αθήνα, το Σεπτέμβρη του 1968. Η μητέρα μου, Ναυσικά Χατζάκη, είναι από το Λασίθι της Κρήτης, γνήσια κόρη του Λυβικού πελάγους. Ο πατέρας μου, Παναγιώτης Τσιτιρίδης, έχει καταγωγή από τον Πόντο, τις αρχόντισσες Τραπεζούντα και Κερασούντα. Ναυτικός εκείνος, μηχανικός σε ποντοπόρα πλοία, κορώνα στο κεφάλι του, άξια νοικοκυρά και στυλοβάτης της οικογένειας εκείνη. Μεγάλωσα και κατοικώ στη Νέα Σμύρνη. Τραπεζούντος λέγεται η οδός, ο παππούς Ανέστης, πρόσφυγας, μάστορας της οικοδομής και από τους πρώτους οικιστές της περιοχής, φρόντισε γι’ αυτό.

Από παιδί τρεις ήταν οι σειρήνες που με γοήτευαν και αυτές εξακολουθούν να με μαγεύουν: η λογοτεχνία, η αρχαιολογία και η ψυχολογία. Μεγαλώνοντας, σπούδασα παιδαγωγικά, προσπαθώντας να ακούω όχι μόνο τη φωνή της λογικής αλλά και τους χτύπους της καρδιάς μου. Αυτές τις βασικές σπουδές νοιάστηκα από νωρίς -και εξακολουθώ να νοιάζομαι- να τις «μπολιάσω» με σεμινάρια, μετεκπαιδεύσεις και τελικά και με ένα μεταπτυχιακό, όλα σχετικά με τις τρεις σειρήνες, τις αγάπες μου.

Άρχισα να εργάζομαι από τα 18 μου. Ήθελα να βιώσω εμπράκτως και όχι μόνο στη θεωρία το πώς βγαίνει το ψωμί. Και «ψήθηκα» αρκούντως. Άλλαξα πολλές δουλειές μέχρι να εισαχθώ, το 2004, στη δημόσια πρωτοβάθμια εκπαίδευση, μέσω του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκα τον Κωνσταντίνο Χριστοφορίδη, Ίμβριο στην καταγωγή, γεννημένο και μεγαλωμένο στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι, η καθ’ ημάς Ανατολή μπήκε για τα καλά στη ζωή μου. Το 2010 αποκτήσαμε το μονάκριβο Νικηφόρο μας. Συχνά αισθάνομαι μετέωρη ανάμεσα στον Κρητικό νότο, όπου απαγκιάζουν τα παιδικά μου βιώματα και στον Πολίτικο βορρά όπου θρονιάζονται οι ενήλικες εμπειρίες, οι υποδόριες μνήμες. Ίσως το να κατοικώ στην Αθήνα είναι «μία κάποια λύσις» όπως θα έλεγε και ο ποιητής, αλλά τώρα τελευταία αρχίζω να αναρωτιέμαι, αν θα συνεχίσω να την ενστερνίζομαι.

Η νονά μου, Σοφία Κομνηνού, Ελληνίδα Αιγυπτιώτισσα και πραγματική κυρία, μου έδωσε το όνομα Ευαγγελία, γιατί είχε τάξει σε όσα παιδιά βαφτίζει να δίνει ένα από τα ονόματα της Παναγίας. Εκείνη μου «κόλλησε» και το υποκοριστικό Εύη, το οποίο υιοθέτησαν από τότε όλοι οι δικοί μου και το κράτησα κι εγώ. Δεν πρόφτασα να τη γνωρίσω, πέθανε όταν ήμουν ακόμη πολύ μικρή. Αυτό που θα ήθελα να της πω, αν μπορεί να με ακούσει από εκεί που βρίσκεται, είναι ότι στη ζωή μου προσπαθώ να επιβεβαιώνω το όνομά μου: να κομίζω, αλλά και να δημιουργώ καλές ειδήσεις…

Ανατρέχοντας στα χρόνια που πέρασαν, αλλά και στο παρόν που αέναα δημιουργείται, ξεχωρίζω μερικές στιγμές από τις προσωπικές μου διαδρομές για τις οποίες αισθάνομαι ευγνωμοσύνη, όχι μόνο επειδή «ζύμωσαν» το χαρακτήρα μου και καθόρισαν τις επιλογές μου, αλλά και επειδή με «προίκισαν» με φιλίες ανεκτίμητες, με σχέσεις ζωής. Καθώς το ταξίδι είναι σε εξέλιξη, ξεκινώ αυτό το ιστολόγιο για να μπορώ να τις μοιράζομαι μαζί σας.

Καλές αναγνώσεις!