Άλλοι στην επιφάνεια
αγριεύουν και θυμώνουν
και άλλοι στην αφάνεια
σκοτάδια εξημερώνουν.
Άλλοι στην επιφάνεια
γι’ ασήμαντα ερίζουν
και άλλοι στην αφάνεια
σεμνά ξεβοτανίζουν.
Άλλοι στην επιφάνεια
τις ρίζες τους ξεχνάνε
και άλλοι στην αφάνεια
το χώμα προσκυνάνε.
Άλλοι στην … Διαβάστε περισσότερα
Ήταν ο Μάης κάποτε
λιβάδι ανθισμένο,
άσμα ασμάτων λιόχαρο,
χιλιοτραγουδισμένο.
Ήταν ο Μάης κάποτε
μπράτσα ξεγυμνωμένα,
της βιοπάλης πρόσωπα
μπαρουτοκαπνισμένα.
Ήταν ο Μάης κάποτε
ευτυχισμένο ποίημα.
Λίγο ουρανός και λίγο γη
μέσα στο ίδιο κύμα.
Ήταν ο Μάης κάποτε
ταύρος … Διαβάστε περισσότερα
Λίγο πριν φτάσει ο Μάιος,
λίγο πριν φύγει ο Απρίλης,
το δρόμο πήρα το γνωστό,
εκεί που ανθίζει το βουνό.
Είχα τα χέρια μου αδειανά,
σύννεφα στην καρδιά μου
τραγούδια άλικα στ’ αυτιά,
γι’ άπιαστα όνειρα, παλιά.
Έκανα μέσα μου … Διαβάστε περισσότερα
Αν είσαι η μυλόπετρα κι εγώ τ’ αβρό σταράκι,
ποια αγάπη χεροδύναμη σοδειάζει τ’ αλευράκι;
Αν είσαι αγρός ανέμελος κι εγώ αίμα ανθισμένο,
ποιος έρωτας με ξέχασε και ποιον να περιμένω;
Αν είσαι αλάδανος αψύς κι εγώ φιλί φτεράκι
ποιο … Διαβάστε περισσότερα
Σ’ αυτό το καταφιλημένο απ’ την αρμύρα λιακωτό,
που, έγκλειστη, όσο τίποτα άλλο απεγνωσμένα το ποθώ,
Εκεί που γι’ άλλον εξαίσια ανατέλλει μια Λαμπρή
κι άλλος λιβάνι καίει σε μνημούρι λαξευτό,
Εκεί που ένα τέλος μια καινούργια ιστορία ξεκινά
και … Διαβάστε περισσότερα
Για δέστε τον αμάραντο
στην άμμο πως φυτρώνει,
τη δίψα του πως τη βαστά
και δεν τη φανερώνει.
Για δέστε πως ανθοφορεί,
κεφάλι πως σηκώνει
και πως αντέχει ξερικός
χωρίς ν’ αποκαρδιώνει.
Για δέστε που σεβαστικά
το πέλαγο ρεμβάζει
κι … Διαβάστε περισσότερα
Πες μου σοφή γερόντισσα
της φύσης Καλομοίρα
που πάει τρεχάτος ο καιρός
σαν πιλαλά στη γύρα.
Πες μου, γιαγιάκα, τι θωρείς
στου κόσμου τα κατώφλια.
Ποιοι γεύονται κροκάτο αυγό
και ποιοι τ’ αυγού τα τσόφλια.
Πες μου, κοκόνα μου καλή,… Διαβάστε περισσότερα
Το ποίημα είναι παράθυρο σε τοξωτό περβάζι,
ορθάνοιχτο σε πράγματα που ο νους μας δεν τα βάζει.
Το ποίημα είναι φρουτόδεντρο σ’ ωραίο περιβόλι,
που ανθίζει και καρποφορεί και το θαυμάζουν όλοι.
Το ποίημα είν’ αστρόπλοιο σε θάλασσα μεγάλη,
που … Διαβάστε περισσότερα
Μ’ ένα κουπί ξεκίνησα τη θύελλα να δαμάσω
κι έβαλα πλώρη και σκοπό μαζί του να γεράσω.
Παιδί ήμουνα και χάραξα πάνω του τ’ όνομά μου
κι έσκυψα μες στη θάλασσα να βρω τα γονικά μου.
Κι είδα το δελφινόπουλο … Διαβάστε περισσότερα
Να ξαποστάσω
κι ας είναι σε μια τρίχα κεραυνού
κι ας είναι και στο χείλος του γκρεμού
κι ας είναι και στ’ αγκάθια του συρμού
Να ξαστερώσω
κι ας είναι ουτοπία η αγκαλιά
κι ας είναι μόνο ατμός, άδεια η … Διαβάστε περισσότερα