Ποιος είπε πως το κόκκινο του Έρωτα είναι χρώμα;
Χακί φορεί στην άβυσσο μα και στ’ απάνω δώμα.
Τα μάτια έχει σκοτεινά σαν κάρβουνα στη θράκα
και μαύρο βάζει νυφικό αν θα πιαστεί στη φάκα.
Ποιος είπε πως ο Έρωτας … Διαβάστε περισσότερα
Ποιος είπε πως το κόκκινο του Έρωτα είναι χρώμα;
Χακί φορεί στην άβυσσο μα και στ’ απάνω δώμα.
Τα μάτια έχει σκοτεινά σαν κάρβουνα στη θράκα
και μαύρο βάζει νυφικό αν θα πιαστεί στη φάκα.
Ποιος είπε πως ο Έρωτας … Διαβάστε περισσότερα
Αχ, η Γαλήνη
Ένα αλαβάστρινο αστέρι μες στη δίνη
Να την αγγίξει η ψυχή μου δεν αφήνει
Μόλις τολμήσω
Το σκοτεινό μου ουρανό να συγυρίσω
Και το διχτάκι μου στο διάβα της να ρίξω
Λέπια φοράει
Γοργά του κόσμου το … Διαβάστε περισσότερα
Κι εσύ στο χώμα καρτερούσες
Σώμα χυτό, σπαρταριστό
Σεμνές πτυχώσεις μιας αέναης καλλιέπειας
Λιτής κι αμάραντης παρά τους χείμαρρους κομμούς
Και τους απόκρημνους νεφοσκεπείς αιώνες
Με πρόσωπο αγνοούμενο μ’ ακαταμάχητα ιλαρό
Σαν να μη νίφτηκε ποτέ με ανθρωπίλα
Κι εγώ
Στου βράχου τ’ ακροφτέρουγο επόπτευες ολόρθος
και του πελάγου ο αχός γλυκόλαλος σαν όρθρος.
Στο στέρνο σου φωλιάζανε πανώρια αλμυροπούλια,
της δύσης ο αυγερινός, τσ’ ανατολής η πούλια.
Κι όταν ικέτης άπλωνες τα χέρια σαν κατάρτια,
λευκή παντιέρα γύρευες, ποτέ … Διαβάστε περισσότερα
Μες στον κρατήρα του ανυπότακτου χειμώνα
περιπλανιέσαι σα νιφάδα λαμπηδόνα.
Ο χρόνος γνέφει όπως φάρος στο μουράγιο:
ανάβει, σβήνει, όσο εσύ κάνεις κουράγιο.
Κάθε λογής πλέουν τριγύρω σου σκαριά
κι όσο αντιμάχεται το φως με τη σκουριά,
τη ρότα εσύ
Ένα ποτάμι είν’ η ζωή
στα σπάργανα της μέρας
κι εμείς τα πλατανόφυλλα
που τα φυσά ο αγέρας.
Άλλοτε πίσω στις πηγές
μας παίρνει και μας πάει
κι άλλοτε προς τις εκβολές
με βιάση μας κυλάει.
Συχνά πυκνά σκαλώνουμε
στις
Αναστατώνεις το καλοκαίρι προσδοκώντας κι εγώ δεν ξέρω τι πράγματα και θαύματα, τι ανήκουστα κατορθώματα. Να δανειστείς, λέει, του Ποσειδώνα την τρίαινα, να προσαράξεις στην Ιθάκη ναυαγός, αγκαζέ με την Κίρκη και την Καλυψώ. Ν’ αναταράξεις τη μεγαλοθυμία του χαλκέντερου … Διαβάστε περισσότερα
Αυτός ο χορός είναι πάντα κυκλικός. Το πέτρινο στεφάνι στο στέρνο του λόφου ατενίζει προστατευτικά την αδιάκοπα έφηβη κοιλάδα και τις απέναντι βουνοκορφές. Η θέα του ετέρου. Η μυσταγωγία επάνω στη σκηνή. Η ανα-παράσταση. Η θεία λειτουργία της μίμησης κάθε … Διαβάστε περισσότερα
Ήξερα ότι θα περιμένεις. Άκαμπτη, ευθυτενής, μια λευκή πέτρινη χάντρα στο υδάτινο περιδέραιο της πόλης – νύμφης. Δεν θα εγκατέλειπες εύκολα, όπως κάθε ύπαρξη που έχει ρίζες ποντισμένες αναπόδραστα στο παρελθόν. Όπως κάθε ύπαρξη που είναι τόσο γνήσια και ακατέργαστη, … Διαβάστε περισσότερα
Στον κήπο σου που διακλαδίζεται από τη Γαία ως τον Ουρανό
Όπως μανδύας ακατάβλητος του πρώτου ιππότη
Με τα κεντίδια του μπουκιές από φεγγοβολούντα χρώματα
Και τα στριφώματά του κρόσσια μυρωμένα
Ένα μονάχα άνθος λαχτάρησα να είμαι
Αυτό που με … Διαβάστε περισσότερα