Πήρα το γνώριμο στρατί ν’ ανέβω στο βουνό μου,
να βρω το σταυραδέρφι μου και το φθινόπωρό μου.
Ήταν Σεπτέμβρης τρυγητής, λιγνός, μεγαλομάτης,
της Περσεφόνης το παιδί, το σπλάχνο της Εκάτης.
Είχε στα χέρια λιόκλαδα, στα μάτια δροσουλίτες
και στο … Διαβάστε περισσότερα
Σε χρόνους λένε οι γραφές παλιούς και ξεχασμένους,
τα πέλαγα γεμίζανε καραβοτσακισμένους.
Μονάχα ένα πέλαγο, δαντέλα και ατλάζι,
βοριάς δεν το φοβέριζε, δεν το ’πιανε μπουγάζι.
Στ’ ακρόπρωρο η Παναγιά, στο ξάγναντο ο φάρος,
το πάλευαν κι οι άξιοι και … Διαβάστε περισσότερα
Αγρίμι κόσμο γύρισε, μαζί του εμετρήθη,
μονάχο αντιπάλεψε τη δόξα και τη λήθη.
Στα νύχια κράτησε μυρτιά, στο στόμα σταμναγκάθι,
στα όρη, στ’ άγρια βουνά το ζώσανε τα πάθη.
Αγρίμι τάισε καρδιά φτωχούς και διψασμένους
και πότισε ροδόσταμο στρατιές αδικημένους.
Όταν διαβαίνεις τις σεπτές, μεγάλες θύρες
και λιγοστεύει επικίνδυνα ο αιθέρας,
να γονατίζεις ταπεινά στη Μνημοσύνη,
γιατί εκείνη διαφυλάττει στο γυλιό της
κάθε αστείρευτη κι απόκρυφή σου δίψα.
Αυτές οι θύρες ενσαρκώνουν την ανάγκη
για μια ζωή χωρίς υπόκοσμο … Διαβάστε περισσότερα
Είδα εχθές στον ύπνο μου
πάλι τον Φεντερίκο
να πίνει το αψέντι του
παρέα μ’ ένα λύκο.
Είχε στα μάτια τη σιωπή
μιας άγριας ορχιδέας
και στα μαλλιά του έπαιζε
χρυσός ερωτιδέας.
Γύρω αμπέλια και ελιές
καρπό στην πέτρα δέναν,… Διαβάστε περισσότερα
Σε χρόνους λένε οι γραφές παλιούς και ξεχασμένους,
γεμάτα ήταν τα νησιά μ’ ανθρώπους διψασμένους.
Τη μοίρα τους δεν κάτεχαν πως να την κουλαντρίσουν
και όργωναν τα πέλαγα μήπως και καζαντίσουν.
Παιδιά λιγνά κι αψίκορα σα νιούτσικα φυντάνια
τις μάνες … Διαβάστε περισσότερα
Λόφοι κι απάτητα βουνά
βγήκαν στους δρόμους παγανιά.
Ξερνάνε προσανάμματα
και στήνουν οδοφράγματα.
Λόγγοι, ραχούλες, ρεματιές,
σμίγουν σ’ απόμερες ακτές.
Ζητούν σωτήριο άρμενο
και όχι άλλο κάρβουνο.
Άνθρωπο μπρος τους να μη δουν
έξαλλα πλέον απαιτούν.
Με στάχτη ραίνουν τους … Διαβάστε περισσότερα
Ανθρώπινα σαν βάδιζε
τον έπιανε φαγούρα.
Τα δύσκολα γουστάριζε,
μα όχι για φιγούρα.
Χαμοπετούσε σαν πουλί.
Μέσα του φως και μουσική.
Τον πρόσεξαν κάποια στιγμή
μάτια καλών δασκάλων.
Τα άλματα που έκανε
δεν ήταν σαν των άλλων.
Αν έχεις αύρα … Διαβάστε περισσότερα
Απ’ όλους μου τους έρωτες
τον Αύγουστο φοβάμαι,
γιατί με κάνει να ποθώ
ό,τι ποτέ δεν θα ’μαι.
Βάζει στις νύχτες μου φωτιά,
τις μέρες πλημμυρίζει,
μ’ όσα η ψυχή μου λαχταρά,
μα δεν βαστά να ορίζει.
Μπήγει στα μάτια … Διαβάστε περισσότερα