Της Χαράς
Όλα της Μοίρας τα παιδιά είν’ παραχαϊδεμένα
μ’ άσβηστη γραμματοσειρά στα σύννεφα γραμμένα.
Κι όποιος σηκώσει τη ματιά κι άκριτα τα γυρέψει,
διπλό στιλέτο στην καρδιά μονάχος θα φυτέψει.
Γιατί θα δει συντροφιαστές τη Δόξα με τη Λήθη,… Διαβάστε περισσότερα
Μικρό ελάφι κίνησε τον κόσμο να γυρίσει
και τα παλιά λημέρια του ξοπίσω του ν’ αφήσει.
Πέτρα την πέτρα περπατεί, νερά γλυκά διαβαίνει,
με το φεγγάρι στέκεται, με την αυγή πηγαίνει.
Βροχή μουσκεύει τα δεντρά, τα λούλουδα δροσίζει,
μα εκείνο … Διαβάστε περισσότερα
Βροχή ψιλή, ποτιστική και χαμηλοβλεπούσα
μπρος στο χαγιάτι τ’ ουρανού βγήκε σαν Αρετούσα.
Τη νύχτα καλοδέχτηκε, μαυροντυμένη ιέρεια,
και με σεμνά κυκλάμινα γέμισε τα πανέρια.
Ένα ελάφι κούρνιασε μέσα στους άγριους βάτους.
Στον κόσμο τούτο οι Έρωτες τα καίνε τα … Διαβάστε περισσότερα
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ
Λικνίζεται η Πεντάμορφη
σε μεταξένια αιώρα
και τον καθρέφτη της ρωτά,
για να περάσει η ώρα:
– Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου,
μ’ αλήθεια απάντησέ μου:
από τις πέντε μου μορφές,
πόσες είναι δικές μου;
Ξεροκατάπιε κι έβηξε
τότε το … Διαβάστε περισσότερα
Ας είχε ο ήλιος δάχτυλα δυο αράδες να μου γράψει,
κι αν την αλήθεια απαρνηθώ, τα μάτια μου να κάψει.
Να κατεβάσει αγέρηδες, τα σύννεφα να σβήσουν,
και του Δεσμού του Γόρδιου το αίνιγμα να λύσουν.
Γιατί άπλωσε ο Θεός … Διαβάστε περισσότερα
Του Ανέμου
Ήτανε μια φορά αγόρι ο Άνεμος.
Με μάτια γερακιού και πηγούνι από έβενο.
Όταν θύμωνε, οι ανάσες του, κόκκινα πεφταστέρια, σπάθιζαν την αγκαλιά της γης σαν αμόνια χαλκέντερα.
Όταν μελαγχολούσε, τα κύματα κούρνιαζαν ίδια ανυπεράσπιστα ελάφια στις βραγιές … Διαβάστε περισσότερα
Μέσα σε λαγκαδιά σκιερή και σε ρουμάνι μαύρο
απ’ τ’ όνειρο ξεπόρτισα τη μοίρα μου για να ’βρω.
Κι είχα μαζί τα μάτια μου και τ’ αδειανά μου χέρια.
Τα χέρια ψάχναν για κορμί, τα μάτια μου γι’ αστέρια.
Κι … Διαβάστε περισσότερα
Περιμένω
Το θρόισμα της χαρμόσυνης αγγελίας
Τη λεπτεπίλεπτη τρίλια της αγάπης
Τον ανάλαφρο μίσχο της τρυφερότητας
Το αραχνοϋφαντο κεφαλοδέσι της ελπίδας
Περιμένω
Ένα σημάδι απ’ το Νοτιά
Να μου γνέψει ανεπαίσθητα η Ανατολή
Να μου χαμογελάσουν τα μάτια σου
Να … Διαβάστε περισσότερα
… Διαβάστε περισσότερα
Σεργιάνι βγήκε στ’ Άπειρου το στέρνο η Αρκούδα,
λαμπρή, ομορφοστόλιστη, ξέγνοιαστη κοπελούδα.
Κι ως έφερνε γυροβολιά απ’ το Βορρά ως το Νότο,
ίδρωσε, πασπαλίστηκε με της δροσιάς το χνώτο.Φεγγάρι βρήκε, ακούμπησε λίγο να συνεφέρει
κι έκατσε να συλλογιστεί σαν
