Είναι οι καιροί σκληρόκαρδοι
κι αγέραστος ο χρόνος
κι αν δεν παραμυθιάζεσαι
σε καταπίνει ο πόνος
Λύνουν και δένουν άφοβα
τ’ ανήμερα θηρία
χωρίς αιδώ και χαλινό
κάνουν θεό τη βία
Άλλος γεννιέται λούλουδο
και άλλος σαρκοβόρο
και ξέρουμε ποιος … Διαβάστε περισσότερα
Έλα πουλί μου στη φωλιά
και μην βαριοκαρδίζεις.
Δεν σώνεται ετούτη η γης
όσο κι αν τη γυρίζεις.
Έχει στο Θεό την κεφαλή
στο Χάος τα ποδάρια
τη μέση της την αργυρή
στίχο στα συναξάρια.
Κάμε εσύ το δρόμο σου… Διαβάστε περισσότερα
Στα όνειρά μου απάγκιασε
ένα φθινοπωράκι,
με λουλακί αδιάβροχο,
προσφάι στο δισάκι.
Είχε δεμένο στο λαιμό
φουλάρι μεταξένιο,
γεμάτο πλατανόφυλλα
και χρυσοκεντημένο.
Στο μπράτσο είχε περαστή
μια καλαθούνα οπώρες.
Σεργιάνιζε στις γειτονιές
και γλύκαινε τις ώρες.
Κοντοστεκόταν στην αυλή
που … Διαβάστε περισσότερα
Αυτό το θηρίο ποιος θα το εξημερώσει;
Ποιος θα λιμάρει τα ανόσια, αρπακτικά του νύχια;
Ποιος θα μαράνει τα ασίγαστα, ηφαιστειακά του μάτια;
Ποιος θα κουλαντρίσει τα παμφάγα, αδυσώπητα χέρια του;
Ποιος θα υποτάξει τον ανίερο, υψιπετή βηματισμό του;
Αυτό … Διαβάστε περισσότερα
Ο λέοντας του Πειραιά
αδιάκοπα εποπτεύει
ό,τι έχει ρίξει άγκυρα
και ό,τι ταξιδεύει.
Είναι φρουρός ακοίμητος,
δεν τρώει και δεν πίνει
και όλα όσα του στέρησαν
απλόχερα τα δίνει.
Αν στα ποδάρια του μπροστά
λιγάκι ξαποστάσεις,
θα νιώσεις απ’ το … Διαβάστε περισσότερα
Αν έβρισκα τη δύναμη
τη μοίρα μου ν’ αλλάξω,
με μια μονάχα κίνηση
τη μέρα μου ν’ αδράξω,
δεν θα ζητούσα χρήματα
ή άλλα μεγαλεία,
καράβι μόνο να ’μουνα
σε θαλασσογραφία.
Στην προκυμαία του Πειραιά,
σε χρόνους περασμένους,
μαζί με … Διαβάστε περισσότερα
Ρωτάς πως είναι δυνατό
να βλέπω στα σκοτάδια,
τα μάτια μου αφού γέμισαν
με δάκρυα και σημάδια.
Ρωτάς πως είναι δυνατό
να γράφω δίχως χέρια,
αφού κομμάτια έγιναν
στου κόσμου τα μαχαίρια.
Ρωτάς πως είναι δυνατό
ακόμη να βαδίζω
στις … Διαβάστε περισσότερα
Το ποίημα είναι παράθυρο σε τοξωτό περβάζι,
ορθάνοιχτο σε πράγματα που ο νους μας δεν τα βάζει.
Το ποίημα είναι φρουτόδεντρο σ’ ωραίο περιβόλι,
που ανθίζει και καρποφορεί και το θαυμάζουν όλοι.
Το ποίημα είν’ αστρόπλοιο σε θάλασσα μεγάλη,
που … Διαβάστε περισσότερα
Μια ηρωίδα αν θα μπορούσα εγώ να γίνω,
στο παρελθόν μου να τρυπώσω και να μείνω,
μινωική μία οικία ήθελα να ’χω,
στης Κάτω Ζάκρου τον αγέρωχο το βράχο.
Σε ριζιμιό, φασκομηλιάς βαθύ χαράκι
να βαλαντώνω όταν με πιάνει το … Διαβάστε περισσότερα