Δεν είναι άτι ατίθασο
με χαίτη μεταξένια,
ούτε και λύκος μοχθηρός
με μάτια ζαφειρένια.
Δεν είναι γερακίνας γιος
σ’ απόκρημνο ρουμάνι,
ούτε κομψή δεντρογαλιά
σ’ ερειπωμένο χάνι.
Δεν είναι λέοντας αψύς,
μπροστάρης στην αγέλη,
ούτε κουτάβι ορφανό,
που όλο χάδια … Διαβάστε περισσότερα
Που πας, αγοράκι, με τέτοιον καιρό;
Θαμπώθηκε η μέρα, δεν έχει ουρανό.
Του κόσμου η αμάχη τον έκανε αφρό.
Μια ξέρα η ζωή μας, τρεις κόμποι νερό.
Που πας, κοριτσάκι, χωρίς συντροφιά,
ταξίδι στ’ αστέρια τα μελωδικά;
Δε βλέπεις πως … Διαβάστε περισσότερα
Μια αρμαθιά Δεκέμβρηδες με πήραν απ’ το χέρι
να ψάξουμε στον ουρανό το πιο λαμπρό αστέρι.
Στα χέρια με σηκώσανε, πούπουλο τα κιλά μου
κι επιμελώς ξεσκόνισαν τ’ απόκρυφα φτερά μου.
Στα χείλη μου ζωγράφισαν χαμόγελα μελένια
να γλυκαθούν οι … Διαβάστε περισσότερα
Αν το μπορούσα να τρυγώ τα λούλουδα του κόσμου,
με νέκταρ θα ξεδίψαγες, αυγερινέ και φως μου.
Πεταλουδένια μου ψυχή, φιλί μου κεχριμπάρι,
ποια μοίρα λαφροπάτητη ταξίδι θα σε πάρει;
Δεν έχω βιος να σου κρατώ, ορμήνια να σου δώσω,… Διαβάστε περισσότερα
Πήρα το γνώριμο στρατί ν’ ανέβω στο βουνό μου,
να βρω το σταυραδέρφι μου και το φθινόπωρό μου.
Ήταν Σεπτέμβρης τρυγητής, λιγνός, μεγαλομάτης,
της Περσεφόνης το παιδί, το σπλάχνο της Εκάτης.
Είχε στα χέρια λιόκλαδα, στα μάτια δροσουλίτες
και στο … Διαβάστε περισσότερα
Κυκλάμινο, μήπως ποθείς
τη μοίρα σου ν’ αλλάξεις
κι αντί ν’ ανθίζεις στα βουνά
σε βάρκα πλάι ν’ αράξεις;
Κυκλάμινο, ένα λόγο σου
σοφό πες μου κι εμένα,
που ζω μες στην πατρίδα μου
σα να ’ρθα από τα ξένα.… Διαβάστε περισσότερα
κρυμμένο στο μανίκι,
μια ήττα που σπιτώνεται
παρέα με τη νίκη.
Έχει ένα ίσως το ποτέ,
που ύπουλα σε σκάβει
κι εκεί που λες ξεμπέρδεψα,
φωτιά καινούργια ανάβει.
Έχει έναν πόνο η χαρά
κρυμμένο στο
Μεταμορφώσου Αύγουστε
κι από αλάνι γίνε
καρντάσι και καλόπαιδο
και έτσι πάντα μείνε.
Μεταμορφώσου Αύγουστε,
κατέβα απ’ την καλντέρα,
γιατί εσύ ’σαι αθάνατος
κι εμείς ριπές του αγέρα.
Μεταμορφώσου Αύγουστε,
και κάλμαρε λιγάκι.
Μην κρύβεις απ’ τα μάτια μας
του … Διαβάστε περισσότερα
Φεγγάρι ανέτειλε αργυρό με μάτια από οπάλι
κι έριξε μαύρη πετονιά στου κόσμου την αγκάλη.
Στο νότο είχε για δόλωμα έρωντα σταμναγκάθι,
και στο λεβάντε της αυλής των δυνατών τα πάθη.
Ας ήταν σφιχτοπλέξουδη η πετονιά του σκάλα,
σαν αίλουρος … Διαβάστε περισσότερα
Ας ήμουν άγραφο χαρτί
μες στου βοριά την τσέπη
να ταξιδεύω αδιάκοπα
μακριά από κάθε πρέπει.
Να είχα αράδες κύματα
τελείες περιστέρια
σε κάθε μου παράγραφο
μυστήριο απ’ τ’ αστέρια.
Να σώπαιναν οι πόθοι μου
ν’ αδειάσουν, να ελαφρύνουν
και … Διαβάστε περισσότερα