Αν είμαι μίσχος στο χιονιά,
σταγόνα στην πλημμύρα,
μου φτάνει που απόφαση
τη μοίρα μου την πήρα.
Αν είμαι λύκος στο βουνό,
αγρίμι στα μητάτα,
αρκεί που δεν σπατάλησα
τα έρμα μου τα νιάτα.
Αν είμαι μόνο ένα σπυρί
στο … Διαβάστε περισσότερα
Να είσαι, να μην είσαι…
Να είσαι μέλι, ή δηλητήριο,
πανηγυράκι, ή μαρτύριο;
Να είσαι ρόδο με τ’ αγκάθι,
ή του καφέ το κατακάθι;
Να είσαι σύννεφο φευγάτο,
ή ένα αγρίμι στο μιτάτο;
Να είσαι κύκνος στο διβάρι,
ή βυθισμένο κεχριμπάρι;
Να είσαι πούπουλο στην … Διαβάστε περισσότερα
Της Περσεφόνης
Η καλομάνα η Δήμητρα παίζει τις σαϊτιές της.
Πανώριο χράμι ύφανε με όλες τις κλωστές της.
Για τη μοναχοκόρη της το ξόμπλιασε με χάρη,
στου Άδη το προσκέφαλο ύπνος να μην την πάρει.
Μ’ αν τύχει κι αποκοιμηθεί γλυκά η … Διαβάστε περισσότερα
28η Οκτωβρίου 1940, με στίχους και εικόνες
Το ποίημα “28η Οκτωβρίου 1940” περιέχεται στο βιβλίο μου “Εδώ Προνήπιο”, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, εικονογράφηση Μάρω Αλεξάνδρου.
Το ποίημα “Ε ε, Ελλάδα” περιέχεται στο βιβλίο μου “Το Αλφαβητάρι των Ποιημάτων”, Εκδόσεις Τζιαμπίρης-Πυραμίδα, εικονογράφηση Έφη Κοκκινάκη.
Στα “Ζωγραφιστά Τραγούδια” μας … Διαβάστε περισσότερα
Στη σκάλα
Απ’ τη στιγμή που μες στον κόσμο ξεμυτίζεις,
μια όρθια σκάλα εμφανίζεται μπροστά σου.
Στέκεται εκεί, σε κάθε λύπη και χαρά σου.
Κανείς δεν ξέρει που μπορεί να σ’ οδηγήσει,
αν ακουμπάει σε στεριά, σε μια πατρίδα,
ή αν μετέωρο … Διαβάστε περισσότερα
Σχολείο μου ταλαίπωρο…
Σχολείο, θέλεις managers
που σαλαγούν τ’ αρνάκια
και κάθε μια ανάσα σου
τσεκάρουν σε κουτάκια;
Σχολείο, θέλεις φύλακες
με ρόπαλα στα χέρια,
ή μήπως στόχους κι όνειρα
που φτάνουν ως τ’ αστέρια;
Σχολείο, θέλεις πρόγραμμα
θηλιά στον τράχηλό σου,
ή … Διαβάστε περισσότερα
Μία σταλιά κυκλάμινο…
Πήρα το γνώριμο στρατί ν’ ανέβω στο βουνό μου,
να βρω το σταυραδέρφι μου και το φθινόπωρό μου.
Ήταν Σεπτέμβρης τρυγητής, λιγνός, μεγαλομάτης,
της Περσεφόνης το παιδί, το σπλάχνο της Εκάτης.
Είχε στα χέρια λιόκλαδα, στα μάτια δροσουλίτες
και στο … Διαβάστε περισσότερα
Φάρος η Αγάπη
Σε χρόνους λένε οι γραφές παλιούς και ξεχασμένους,
τα πέλαγα γεμίζανε καραβοτσακισμένους.
Μονάχα ένα πέλαγο, δαντέλα και ατλάζι,
βοριάς δεν το φοβέριζε, δεν το ’πιανε μπουγάζι.
Στ’ ακρόπρωρο η Παναγιά, στο ξάγναντο ο φάρος,
το πάλευαν κι οι άξιοι και … Διαβάστε περισσότερα
Μίκης Θεοδωράκης, κατευόδιο
Αγρίμι κόσμο γύρισε, μαζί του εμετρήθη,
μονάχο αντιπάλεψε τη δόξα και τη λήθη.
Στα νύχια κράτησε μυρτιά, στο στόμα σταμναγκάθι,
στα όρη, στ’ άγρια βουνά το ζώσανε τα πάθη.
Αγρίμι τάισε καρδιά φτωχούς και διψασμένους
και πότισε ροδόσταμο στρατιές αδικημένους.
Στις μεγάλες θύρες
Όταν διαβαίνεις τις σεπτές, μεγάλες θύρες
και λιγοστεύει επικίνδυνα ο αιθέρας,
να γονατίζεις ταπεινά στη Μνημοσύνη,
γιατί εκείνη διαφυλάττει στο γυλιό της
κάθε αστείρευτη κι απόκρυφή σου δίψα.
Αυτές οι θύρες ενσαρκώνουν την ανάγκη
για μια ζωή χωρίς υπόκοσμο … Διαβάστε περισσότερα