Παίζω, μαθαίνω, συνεργάζομαι και δημιουργώ μ’ ένα βιβλίο: «Το Αόρατο Χωριό»!
Προτάσεις δημιουργικών και ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων για εκπαιδευτικούς, εμψυχωτές, μουσειοπαιδαγωγούς, γονείς
Όλα άρχισαν από ένα κουκουνάρι. Ένα κουκουνάρι που βρέθηκε στο προαύλιο και τα παιδιά σκέφτηκαν να παίξουν μαζί του. Όταν κάποιος το πέταξε πολύ ψηλά και άτσαλα και έπεσε στο προαύλιο του διπλανού δημοτικού, άρχισαν τα παράπονα και οι τσακωμοί. … Διαβάστε περισσότερα
Όταν εσύ νόμιζες ότι έκανα μάθημα,
εγώ χτυπούσα στο γουδί ανάσες λιλιπούτειων αστεροειδών,
για ν’ αυξηθούν οι παλμοί της αυταπάρνησης
και να μυρίσει η Ίνδικτος όνειρα.
Όταν εσύ νόμιζες ότι έκανα μάθημα,
εγώ ξεδίπλωνα στις παρυφές του σκοταδιού
ένα μικρό
Μ’ άφησαν μόνη σήμερα.
Με κλείδωσαν σε μια κρύα, σκοτεινή αίθουσα για όλο το Σαββατοκύριακο. Ούτε που σκέφτηκαν να μ’ αδειάσουν να ξελαφρώσω μια σταλιά, να πάρω αέρα. Να θυμηθώ την ελκυστική σιλουέτα μου, αυτήν που εμφανίζεται πλέον μόνο στις … Διαβάστε περισσότερα
Ένα ποτάμι είν’ η ζωή
στα σπάργανα της μέρας
κι εμείς τα πλατανόφυλλα
που τα φυσά ο αγέρας.
Άλλοτε πίσω στις πηγές
μας παίρνει και μας πάει
κι άλλοτε προς τις εκβολές
με βιάση μας κυλάει.
Συχνά πυκνά σκαλώνουμε
στις
Αναστατώνεις το καλοκαίρι προσδοκώντας κι εγώ δεν ξέρω τι πράγματα και θαύματα, τι ανήκουστα κατορθώματα. Να δανειστείς, λέει, του Ποσειδώνα την τρίαινα, να προσαράξεις στην Ιθάκη ναυαγός, αγκαζέ με την Κίρκη και την Καλυψώ. Ν’ αναταράξεις τη μεγαλοθυμία του χαλκέντερου … Διαβάστε περισσότερα
Αυτός ο χορός είναι πάντα κυκλικός. Το πέτρινο στεφάνι στο στέρνο του λόφου ατενίζει προστατευτικά την αδιάκοπα έφηβη κοιλάδα και τις απέναντι βουνοκορφές. Η θέα του ετέρου. Η μυσταγωγία επάνω στη σκηνή. Η ανα-παράσταση. Η θεία λειτουργία της μίμησης κάθε … Διαβάστε περισσότερα
Βάδιζε ενάντια στο ρεύμα του ποταμού, ούτε που θυμάται για πόσο καιρό. Είχε διαλέξει την όχθη την αριστερή και ήταν δύσβατα τα περάσματα. Κάτω από τα πέλματά του ένας ολόκληρος κόσμος γεννοβολούσε. Ρίζωμα, σπορά, άνθιση, ανάπτυξη, καρποφορία, μαρασμός, σήψη, κοπριά. … Διαβάστε περισσότερα
Ήξερα ότι θα περιμένεις. Άκαμπτη, ευθυτενής, μια λευκή πέτρινη χάντρα στο υδάτινο περιδέραιο της πόλης – νύμφης. Δεν θα εγκατέλειπες εύκολα, όπως κάθε ύπαρξη που έχει ρίζες ποντισμένες αναπόδραστα στο παρελθόν. Όπως κάθε ύπαρξη που είναι τόσο γνήσια και ακατέργαστη, … Διαβάστε περισσότερα
Ξύπνησε με τον γνώριμο κόμπο στο λαιμό. Αξημέρωτα, όπως κάθε μέρα. Η οροφή έσταζε «πρέπει» και στο μαξιλάρι της ένα μικροσκοπικό, σταχτί πούπουλο, σκαλωμένο στο στρίφωμα, έγραφε «θέλω». Οι γρίλιες του παντζουριού γέμιζαν σταδιακά αιχμηρές λάμες φωτός. Η μέρα ανυπομονούσε … Διαβάστε περισσότερα