Σε χρόνους λένε οι γραφές παλιούς και ξεχασμένους,
γεμάτα ήταν τα νησιά μ’ ανθρώπους διψασμένους.
Τη μοίρα τους δεν κάτεχαν πως να την κουλαντρίσουν
και όργωναν τα πέλαγα μήπως και καζαντίσουν.
Παιδιά λιγνά κι αψίκορα σα νιούτσικα φυντάνια
τις μάνες … Διαβάστε περισσότερα
Λόφοι κι απάτητα βουνά
βγήκαν στους δρόμους παγανιά.
Ξερνάνε προσανάμματα
και στήνουν οδοφράγματα.
Λόγγοι, ραχούλες, ρεματιές,
σμίγουν σ’ απόμερες ακτές.
Ζητούν σωτήριο άρμενο
και όχι άλλο κάρβουνο.
Άνθρωπο μπρος τους να μη δουν
έξαλλα πλέον απαιτούν.
Με στάχτη ραίνουν τους … Διαβάστε περισσότερα
Απ’ όλους μου τους έρωτες
τον Αύγουστο φοβάμαι,
γιατί με κάνει να ποθώ
ό,τι ποτέ δεν θα ’μαι.
Βάζει στις νύχτες μου φωτιά,
τις μέρες πλημμυρίζει,
μ’ όσα η ψυχή μου λαχταρά,
μα δεν βαστά να ορίζει.
Μπήγει στα μάτια … Διαβάστε περισσότερα
Αυτό το δάκρυ στων ρυτίδων σου την άκρη
το χρυσοτρίκλινο στου θέρους το παλάτι,
ποιο μυστικό τάχα ανείπωτο να κρύβει,
ποια αναδυόμενη βρεφοκρατούσα Ήβη;
Αυτό το πράσινο πευκοβελόνας χέρι
που αψηφά κάθε ανυπότακτο αγέρι,
ποιας ρίζας δύναμη να θρέφει γρανιτένια,… Διαβάστε περισσότερα
ή ωδή στην κλιματική αλλαγή…
Άνοιξες το παράθυρο και εισέβαλλαν έτοιμες για όλα οι σταγόνες. Τώρα θα σου δείξουμε εμείς που νόμισες ότι ο Ιούνιος είναι ημίθεος με μποξεράκι επώνυμου σχεδιαστή και άτρωτο σαρκασμό, κελάρυσαν. Όταν μουλιάσουν τα πατώματα και … Διαβάστε περισσότερα
Εγώ θα σου χαμογελώ από το φάρο.
Θα είμαι απανεμιά για κάθε γλάρο.
Εσύ μονάχα θάλασσα να υφαίνεις.
Σ’ αθάνατου ανθό να ξαποσταίνεις.
Δεν θέλω να σκαλώνω στα σκοτάδια
που ορίζουν όσοι έχουν μάτια άδεια.
Θέλω μονάχα θαλασσόκρινος να γίνω,… Διαβάστε περισσότερα
Απ’ όλες σου τις εποχές τρέμω το Καλοκαίρι,
γιατί φαντάζει ανέμελο μα κρύβει ένα μαχαίρι.
Μέχρι να πεις «ανάσανα», σε έχει πυρπολήσει
και μόνο ο αναμάρτητος μπορεί ν’ αυτομολήσει.
Σε περιβόλια και ακτές το παραγάδι ρίχνει.
Σε σημαδεύει στην καρδιά … Διαβάστε περισσότερα
Φτερούγα στ’ αλμυρό νερό,
φτερούγα από βράχο,
για να σε παίρνω αγκαλιά,
ψυχή μου, ήθελα να ’χω.
Να είναι ο κόσμος θάλασσα
με ανθισμένους κήπους
κι εμείς φευγάτοι ναυτικοί
σε μυρωμένους στίχους.
Να μη φοβάμαι τη σκουριά
στ’
Βάδιζε αμέριμνος, ίσια καταπάνω στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Δεν είχε μάτια παρά μόνο για το βελουδένιο πορφυρό. Τα χέρια του κρέμονταν τεμπέλικα σαν τσαμπιά ροζακί σε αμπέλι ξερικό, καταμεσής του Αιγαίου. Δεν σκεφτόταν τίποτα. Ένα άδειο λαγήνι μαυροδάφνη ήταν το … Διαβάστε περισσότερα