Φτερούγα στ’ αλμυρό νερό,
φτερούγα από βράχο,
για να σε παίρνω αγκαλιά,
ψυχή μου, ήθελα να ’χω.
Να είναι ο κόσμος θάλασσα
με ανθισμένους κήπους
κι εμείς φευγάτοι ναυτικοί
σε μυρωμένους στίχους.
Να μη φοβάμαι τη σκουριά
στ’
Tag Archives: Ποίηματα
Μπλε
Έλα να σου δείξω το Μπλε.
Είναι το μόνο χρώμα που δεν έχει σάρκα.
Κι όμως. Μπορεί και ανταριάζει κάθε αφύλαχτο σώμα.
Στον έρωτά του αν πέσεις, λένε, χάνεσαι.
Φυκιάδες πόθοι κατακλύζουν την ανάσα σου.
Κι είναι αδύνατο μετά να
Πεταλουδένιο
Αν το μπορούσα να τρυγώ τα λούλουδα του κόσμου,
με νέκταρ θα ξεδίψαγες, αυγερινέ και φως μου.
Πεταλουδένια μου ψυχή, φιλί μου κεχριμπάρι,
ποια μοίρα λαφροπάτητη ταξίδι θα σε πάρει;
Δεν έχω βιος να σου κρατώ, ορμήνια να σου δώσω,… Διαβάστε περισσότερα
Έτσι γράφονται τα ποιήματα…
Το ταξίδι μέσα μου
δεν έχει προβολείς που εκρήγνυνται
χειροκροτήματα που θωπεύουν
λόγια που φιδοσέρνονται
οθόνες αδηφάγες
επιτηδευμένους ακκισμούς
αστέρες θορυβοποιούς και
κακοφορμισμένα παίγνια.
Δεν έχει τροφή για τα μάτια του κόσμου.
Το ταξίδι μέσα μου
έχει κλίνες αξόδευτες, απέραντες,… Διαβάστε περισσότερα
Στο λιακωτό, ή Ανάβυσσος
Σ’ αυτό το καταφιλημένο απ’ την αρμύρα λιακωτό,
που έγκλειστη όσο τίποτα άλλο απεγνωσμένα το ποθώ,
Εκεί που γι’ άλλον εξαίσια ανατέλλει μια Λαμπρή
κι άλλος λιβάνι καίει σε μνημούρι λαξευτό,
Εκεί που ένα τέλος μια καινούργια ιστορία ξεκινά
και … Διαβάστε περισσότερα
Ακάνθινο
Αγκάθια τρυγώ.
Αυτό θα σημαίνει
θνητός, φθαρτός να ζω.
Αγκάθια μικρά,
φιλιά ξεφουντωμένα,
τριανταφυλλιά.
Αγκάθια σκληρά,
εβένινη έννοια,
σουβλερά, αγριωπά.
Μια ιστορία
που κάποιος γράφει,
μητέρα κι αγία.
Αιχμηρό μετερίζι
η κάθε αράδα.
Δεν το γνωρίζει.
Η μοίρα ορίζει.
Μονάχος … Διαβάστε περισσότερα
Astra μη με μαλώνετε…
Astra μη με μαλώνετε,
τσιμπήστε με μονάχα,
ααα, για να νικήσω τον ιό,
-χεράκι να ’χεις ελαφρύ-
να ξαναβγώ στη στράτα.
Astra άκου τον πόνο μου,
κάνε το μαγικό σου,
ααα, να ορθώσω σίδερο κορμί
-ψηλό κυπαρισσάκι μου-
με το … Διαβάστε περισσότερα
Η μπαλάντα της ΤηλεΚοκώς
Έζησα κάποτε, πουλιά μου,
την πιο παράξενη χρονιά μου.
Ποιος να το πίστευε; Κανείς!
Τι θα περνούσαμε κι εμείς…
Πλησίαζε η Πασχαλιά
κι έβρισκες μέσα στα σχολειά,
όπου κι αν μύριζε Ελλάδα,
σε κάθε τάξη μια πουλάδα!
Και κοκοκό και … Διαβάστε περισσότερα
Ο κύριος Διδακτισμός
Ο κύριος Διδακτισμός
είναι ένας δράκος φοβερός!
Σαν πάω να μπω μέσα στην τάξη,
ευθύς χυμάει να μ’ αρπάξει.
Έχει κεραίες υψωμένες
και δυο χερούκλες απλωμένες.
Στ’ αυτιά του κρέμονται κουδούνια.
Ποτέ δεν έχει κάνει κούνια.
Ψηλός πολύ, ως το … Διαβάστε περισσότερα
Άνθος του βράχου
Σκιρτάει αποξεχασμένο στη γρανιτένια ρωγμή
Δείχνει να χαμογελά γιατί έτσι απαιτεί το χρέος
Ποτέ δεν ανήκε στην καθομιλουμένη
Η ρίζα του ανδρώνεται στη μοναξιά
Απ’ τους μαστούς ενός θαλασσομάχου κοινώνησε τη φουρτούνα και την άπνοια
Δεν του εγγυήθηκε κανείς ποτέ … Διαβάστε περισσότερα