Το χώμα πλάι στο νερό,
το σώμα πλάι στο πνεύμα,
άλλοι το είπαν ομορφιά
κι άλλοι του χάους νεύμα.
Το δάκρυ πλάι στο φιλί
και τ’ άστρο στο σκοτάδι
άλλοι το είπανε ζωή
κι άλλοι λειμώνα του Άδη.
Το άνθος … Διαβάστε περισσότερα
Το χώμα πλάι στο νερό,
το σώμα πλάι στο πνεύμα,
άλλοι το είπαν ομορφιά
κι άλλοι του χάους νεύμα.
Το δάκρυ πλάι στο φιλί
και τ’ άστρο στο σκοτάδι
άλλοι το είπανε ζωή
κι άλλοι λειμώνα του Άδη.
Το άνθος … Διαβάστε περισσότερα
Να μπω μες στα παπούτσια σας
και στα παθήματά σας,
να νιώσω τον απόηχο
από τα βήματά σας;
Ή να καθίσω χαλαρά,
κοκόνα στην ουρά μου
κι απλώς να σας παρατηρεί
η μεγαλειότητά μου;
Στ’ αλήθεια μου είναι δύσκολο
να … Διαβάστε περισσότερα
Όταν μια λύπη αγκιστρωθεί
σαν πεταλίδα στην ψυχή,
ένα κουκούλι υφαίνω
και μέσα ξαποσταίνω.
Δεν έχει νόημα η φωνή
ψίθυρος είναι ή κραυγή,
μονάχα το απάγκιο
με διάβολο και μ’ άγιο.
Μες στο κουκούλι θα σκεφτώ
όσα με φέραν ως … Διαβάστε περισσότερα
Ζόρικη είναι η μοναξιά
κι όλοι την αποφεύγουν,
απ’ το βαρύ τον ίσκιο της
το στρίβουν και ξεφεύγουν.
Μα εγώ την έχω στα ψηλά,
στο εικονοστάσι μέσα
και σαν θεό την προσκυνώ,
γιατί έχει αλήθεια, μπέσα.
Όταν αντίκρυ μου σταθεί… Διαβάστε περισσότερα
Ποια είναι αυτή πίσω απ’ το γκρίζο προσωπείο
που ζει ανάμεσα στο έλα και στο αντίο;
Ποια είναι αυτή που μόνο η θάλασσα γνωρίζει
πώς να την κάνει στο ανέφικτο να ελπίζει;
Ποια είναι αυτή που δεν αντέχει τα σκοτάδια… Διαβάστε περισσότερα
Ένα κοχύλι στο βουνό,
στη θάλασσα μια ρίζα,
τα πιο παλιά μου όνειρα
σβησμένα απ’ τη μαρκίζα.
Να μη χωράς στο σήμερα,
το χτες να ’χει περάσει
και τ’ αύριο στα μάτια σου
θαρρείς να ’χει γεράσει.
Που να σε … Διαβάστε περισσότερα
Άλλος ξυπνάει τη χαραυγή
για βάρδια στην εντατική
και άλλος τραγουδάει
από ένα μπαρ γυρνάει.
Άλλος ιδρώνει, αγκομαχά
το κομπρεσέρ βροντοχτυπά
κι άλλος με μαύρο βέλο
σχολιάζει τον Οθέλλο.
Άλλος στην πλώρη φορτηγού
το κύμα οργώνει του γιαλού
κι άλλος … Διαβάστε περισσότερα
Εγώ έχω μια παλιά καρδιά
κι εσύ καινούργιο αμάξι.
Τέτοιο ζευγάρι όποιος δει,
θα κλάψει ή θα γελάσει.
Αν κλάψει, θα ’ναι επειδή
δεν έχει λησμονήσει
αυτά που κάποτε κι αυτός
πολύ είχε αγαπήσει.
Αν θα γελάσει, είν’ επειδή
στο … Διαβάστε περισσότερα
Να ’μουνα πράσινο κλαδί, βοριάς να μ’ ανεμίζει,
το πονεμένο μου κορμί τη γης να μην αγγίζει.
Μα να βλασταίνει μοναχό, κουκούτσι να μη δένει
και να ’χει φύλλωμα αψύ σαν κοκαλένιο χτένι.
Ν’ απλώνει, να σκαλώνεται στα πορτοπαραθύρια,
τη … Διαβάστε περισσότερα
Ένα δέντρο στο περβόλι μου
είναι το αραξοβόλι μου.
Στα κλαδιά του χρυσομέλισσες,
πεταλούδες και πουλιά.
Με βροχή, με ήλιο και με παγωνιά,
μες στην πράσινη αγκαλιά,
δεν φοβάμαι ούτε σταλιά.
Έχω ρίζα δυνατή μέσα στη γη
και κορμό να … Διαβάστε περισσότερα