Τι είναι πλέον θησαυρός
που λάμπει, δεν τυφλώνει,
σε έναν κόσμο τόσο αψύ
με δράκους στο τιμόνι;
Τι είναι πια τόσο ακριβό
που σβήνει την αυθάδεια
και μάχεται ακούραστα
νικώντας τα σκοτάδια;
Τι είναι λάδι και ψωμί
με ζάχαρη από … Διαβάστε περισσότερα
Βρέχει μια νύχτα απ’ το πρωί,
σκοτάδι γύρω απλώνει.
Λουφάζει πάλι στη σιωπή
η κάθε αλήθεια μόνη.
Βρέχει μονότονα κι εσύ
λιμνάζεις στα δικά σου
κι ας σου τη λέει η βροχή
να βγεις απ’ τα νερά σου.
Βρέχει και … Διαβάστε περισσότερα
Τα καρντάσια και τ’ αλάνια,
τα καλύτερα παιδιά,
έχουν πλέον άλλα στέκια
και στους ώμους τους φτερά.
Ποιο ποτάμι να το πήρε
τ’ ακριβό τους μυστικό
και απάντηση δεν παίρνω
όσο και να το ρωτώ;
Πες μου Μίκη, πες μου … Διαβάστε περισσότερα
Άγιε Βασίλη φέρε μας
πουρνό πουρνό για φέτος
μία χρονιά αλλιώτικη,
στ’ αλήθεια Νέο Έτος.
Σπείρε γαλήνη στους αγρούς
στα κύματα σιρόπι
και κάνε ν’ ανθρωπέψουνε
οι των ανθρώπων τρόποι.
Κανόνισε στα διάσελα
να μην ηχούν κανόνια
και στείλε στους … Διαβάστε περισσότερα
Το κόκκινο γεννήθηκε σ’ αστέρι μακρυσμένο
και φάνταζε παράταιρο σαν ταίρι αποδιωγμένο.
Δεν έψαχνε, όμως, λύπηση μα ούτε και βοήθεια,
μονάχα την απόχρωση που έχει η αλήθεια.
Το κόκκινο έγινε κρασί, μπριλάντι γιοματάρι.
Γουλιά γουλιά συλλάβιζε δικό του αλφαβητάρι.
Σε … Διαβάστε περισσότερα
Κάθε φορά που θα κοιτάζουμε ένα αστέρι
θα είμαι δίπλα σου να σου κρατώ το χέρι
και από μέσα μου θα κάνω μια ευχή
να ταξιδεύουμε παντού εγώ κι εσύ!
Να ξεκινάμε πριν ο ήλιος ξεμυτίσει
και να αράζουμε λιγάκι … Διαβάστε περισσότερα
Δεν είναι άτι ατίθασο
με χαίτη μεταξένια,
ούτε και λύκος μοχθηρός
με μάτια ζαφειρένια.
Δεν είναι γερακίνας γιος
σ’ απόκρημνο ρουμάνι,
ούτε κομψή δεντρογαλιά
σ’ ερειπωμένο χάνι.
Δεν είναι λέοντας αψύς,
μπροστάρης στην αγέλη,
ούτε κουτάβι ορφανό,
που όλο χάδια … Διαβάστε περισσότερα
Που πας, αγοράκι, με τέτοιον καιρό;
Θαμπώθηκε η μέρα, δεν έχει ουρανό.
Του κόσμου η αμάχη τον έκανε αφρό.
Μια ξέρα η ζωή μας, τρεις κόμποι νερό.
Που πας, κοριτσάκι, χωρίς συντροφιά,
ταξίδι στ’ αστέρια τα μελωδικά;
Δε βλέπεις πως … Διαβάστε περισσότερα
Ο τόπος που ’μαι ζωντανή,
έχει κλαδιά και φύλλα
κι έναν μικρούλη πρίγκιπα
να παίζει κατρακύλα.
Ο τόπος που ’μαι ζωντανή,
είναι τραχύς κι ωραίος.
Όταν γεννιέται, ήδη σοφός
κι όταν πεθαίνει, νέος.
Ο τόπος που ’μαι ζωντανή,
μυρίζει φως, … Διαβάστε περισσότερα
Αν το μπορούσα να τρυγώ τα λούλουδα του κόσμου,
με νέκταρ θα ξεδίψαγες, αυγερινέ και φως μου.
Πεταλουδένια μου ψυχή, φιλί μου κεχριμπάρι,
ποια μοίρα λαφροπάτητη ταξίδι θα σε πάρει;
Δεν έχω βιος να σου κρατώ, ορμήνια να σου δώσω,… Διαβάστε περισσότερα